Na początku lat 50. wielu malarzy poświęciło się sztuce abstrakcyjno-ekspresjonistycznej, niereprezentatywnej reprezentacji obrazu. Prace Thomasa Wunscha nawiązują do tego tematu, ale nie są do niego sztywno przywiązane, ponieważ rozwijają swój własny język obrazowy.
 
W dziedzinie fotografii abstrakcyjno-ekspresjonistycznej obrazowanie jest niezwykłe, a także obce. Nie dziwi więc fakt, że większość fotografów zwraca się w stronę tworzenia tego typu obrazów. Dotyczą one dokumentowania stanu obiektów w określonym czasie i tym samym formułowaniu ich wypowiedzi wizerunkowej. Jeśli więc odniesienie do konkretnego obiektu ma decydujące znaczenie dla fotografii, a element narracyjny ma dużą wartość, pozycja artystyczna Thomasa Wunscha jest raczej wyjątkowa. Jego fotografie, ukazujące abstrakcyjno-ekspresjonistyczne struktury, są awansem w sferę gestów, która wcześniej zarezerwowana była dla medium malarstwa. Są one siecią przepływów kolorów, przejść i blokad w stosunku do klasycznego kanonu tematów fotograficznych i formułują nową definicjującą medium fotografii. Przyczyniają się również do dyskusji na temat tego, co fotografia może i jaka powinna być.

Jednocześnie prace fotograficzne Thomasa Wunscha są tak lekkie i oddychające, że mogą sprawiać wrażenie, że zostały stworzone tak, jakby przy dowolnej okazji. Z nimi znajdujemy struktury, które pozostawiają wiele miejsca na interpretacje i tworzą własny świat. Jeśli zaangażujemy się w te obrazy, wchodzimy w obszar niejasności, wszystko się rozmywa i traci swoją tożsamość, miejsce bliskie, nieokreślone i ciemne. Wynika to z jednej strony z ich formalnej surowości, ale także z cieni, pęknięć i rozmyć zawartych w tych pracach. W fotografiach tych możemy rozpoznać aspekty własnych obserwacji lub fragmenty snu. Ze względu na rozmyte kontury, brakującą ramkę odniesienia i grę cieni efektów świetlnych, widz jest wciągany w obszar, którego nie jest już w stanie uchwycić i zdefiniować. Podobnie jak w przypadku sekwencji snów, sylwetki tworzą się na wyimaginowanym horyzoncie, bawełniano-miękka głębia pozwala widzowi zatopić się w obrazie, ale także we własnych myślach, pragnieniach i nadziejach.
 
Fotografie te są więc jak krótki sen w ciągu dnia, motywy somnambuliczne, które można uchwycić jedynie poprzez transcendentne myślenie, a w trakcie tego procesu stają się znakami z czystych obrazów, które wskazują na głębię. Thomas Wunsch udowadnia, że przejrzystość, przestrzeń, inspiracja i rozbudowa niekoniecznie muszą znaleźć swój wyraz w fotografiach reprezentacyjnych.
W swojej pracy artysta odwołuje się do mistyki, która jest w rzeczach i którą najpierw wypracowuje, by następnie mogła być odczytana przez widza. Tak więc w jego pracach pojawia się aspekt, którego na pozór nie da się dostrzec. Warto więc na długo zanurzyć się w pracach.
Niezależnie od znalezionych lub zainscenizowanych rzeczywistych sytuacji, prace te skupiają się na indywidualnym, abstrakcyjnym spojrzeniu artysty. Jeśli dla Thomasa Wunscha najważniejszą rzeczą jest zajęcie się motywująco powiązanym obrazowym światem i pójście ramię w ramię z wyrzeczeniem się dokumentalnej reprezentatywności, to nie jest to nic innego jak poszukiwanie innej prawdy. Za pracami artystki kryje się potrzeba zbadania nowej koncepcji rzeczywistości, która przeciwstawia się sztuce, która emanuje przychylnością, promując przesunięcie zainteresowania ze statycznej reprezentacji wizualnej do dynamicznego, energetycznego świata wizualnego.

Dla Thomasa Wunscha abstrakcyjno-ekspresjonistyczne dzieła sztuki są radykalizacją związaną z wynalazkami, które mogą być zarówno sejsmografami subiektywnej niewinności, jak i modelami zmieniających się struktur. W jego fotografiach nośnik obrazu staje się areną ekspresyjnego wydarzenia, które nie jest już przedstawiane jako ilustracja, ale jest postrzegane jako proces i energia. To podejście nie opiera się ani na tradycyjnych schematach kompozycyjnych, ani na wcześniej opracowanej koncepcji obrazu. Zamiast tego czerpie z subiektywności, aktualności, spontaniczności jak i z formy, jako swojej głównej wartości. Przy radykalnych wątpliwościach co do wiarygodności, doświadczenie kruchości jest odzwierciedlone, a kruchość rzeczywistości i świata jest tematyzowana. Związane z wolnością jednostki i rozumiane jako poszukiwanie wnętrza własnego i innych, fotografie te pokazują, że estetyka atmosfery jest możliwa do wyobrażenia i wykonalna za pomocą wizualnych metafor, ale nigdy bez tęsknoty za tym, co istotne. 

target=_blank>www.wunsch-photography.com

Muzyczną oprawę w trakcie otwarcia wystawy przygotował znany muzyk ze Świnoujścia, Daniel Zyzik.

Zapraszamy serdecznie na otwarcie wystawy!

wstęp wolny