Dla ówczesnych karawan na przebycie dystansu z Nazaretu do Betlejem trzeba było poświęcić trzy lub cztery dni. Zważywszy na stan Maryi, droga musiała zająć im nieco więcej czasu. W tych warunkach, święta rodzina mogła pokonać dziennie ok.16 kilometrów. A trzeba jeszcze pamiętać o trwającym spisie ludności. To mogło powodować jedynie dodatkowy stres podróżnych.

W tej podróży Maryja z Józefem mieli do dyspozycji jedynie jakiegoś osiołka. Zwierzak dźwigał zapewne jakiś zapas żywności oraz kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Miejscem kilu noclegów jakie musieli spędzić przed Betlejem były ustronne miejsca pod gołym niebem lub zajazdy, zatłoczone do tego stopnia, że szczęściem był wolny kawałek podłogi. Miejsce dzielili z osiołkiem, spali obok wielbłądów innych podróżnych.

Niełatwo jest w takich warunkach zapatrzyć się w niebo. Słuchać anioła, który obiecuje jakąś gwiazdę, rozprawia o cudach… By zobaczyć, by zrozumieć, by odczuć trzeba uwolnić serce, otworzyć oczy bardzo szeroko! Niech przestanie nam się wydawać, że wszystko już wiemy! Dziś spróbujmy rozumieć sercem. Także w tej chwili gdy staniemy z opłatkiem w dłoni obok kogoś. Tylko wtedy cudów tego wieczoru może być znacznie więcej niż tylko ten, który wydarzał się w ciszy betlejemskiej stajenki...

źródło: www.iswinoujscie.pl