Niemal dwa stulecia, naturalne piękno i niezwykłe położenie tego miejsca sprawiały, że było ono celem wycieczek, wypoczynku i rozrywki tak przybywających do Świnoujścia gości, jak i jego mieszkańców. Temu celowi służyły wzniesione tam budowle, pawilon a następnie restauracja, punkt widokowy i cały szereg różnorodnych, służących wypoczynkowi urządzeń. W połowie minionego stulecia wzgórze to stało się miejscem tragicznym – wielkim cmentarzem wojennej. Zmiana ta nie była wybrykiem losu czy żartem historii. Od początku do końca, stało się to za sprawą samych Niemców, którzy przyczynili się swoim poparciem i swoimi głosami wyborczymi do objęcia rządów przez Hitlera i jego zwolenników. Rozpętana przez nich straszliwa wojna, powróciła do Niemiec i także to sielankowe miejsce zamieniła w ogromny cmentarz.

Powstanie cmentarza na wzgórzu Golm nie nastąpiło z dnia na dzień. Pomysł ten rodził się dłużej, w miarę rozwoju sytuacji na frontach II wojny światowej. Jak długo było to możliwym ofiary wojny, żołnierzy czy cywilów, tak mieszkańców Świnoujścia, jak i znajdujących się tu jeńców czy robotników przymusowych, grzebano na cmentarzach publicznych. Nie zachodziła bowiem konieczność pochówków na dużą skalę. Problem pojawił się po raz pierwszy w sierpniu 1943 roku po nalocie brytyjskim na Peenemünde i wynikłej stąd konieczności pogrzebania kilkuset zwłok. Wtedy to chyba uzmysłowiono, że prowadząc wojnę trzeba się liczyć z różnym jej przebiegiem i skutkami. Relacje świadków wskazują na to, że jeszcze w 1943 a nawet w 1944 niejako obok siebie istniała opisywana wcześniej restauracja nazywana Chatą wuja Toma z jej atrakcjami i wyznaczone, a nawet wykorzystywane już tereny przeznaczone na honorowy cmentarz dla zasłużonych a poległych za ojczyznę i Führera. Już we wrześniu 1944 roku chowano na Golmie zmarłych w świnoujskim lazarecie żołnierzy i marynarzy z zatopionego na pobliskich wodach niemieckiego okrętu podwodnego.

A potem to liczba pochówków rosła już gwałtownie. Wkrótce, bo jeszcze w 1944 roku po drugiej stronie wąwozu, przez który prowadzi droga przez Golm, powstał drugi honorowy cmentarz. Tu chowano żołnierzy niemieckich, zmarłych na szpitalnych statkach, w transportach rannych lub w pobliskich lazaretach wojskowych. Tam też pochowanych zostało kilkunastu młodych pilotów, którzy zginęli w trakcie szkolenia na pobliskim wojskowym lotnisku w Garz.

Gdy w marcu 1945 r. wyniknął problem pochowania wielkiej ilości ofiar nalotu amerykańskiego na Świnoujście, jedynym wyjściem było grzebanie ich w mogiłach usytuowanych na Golmie. Tych zmarłych, których nazwiska udało się ustalić oraz zidentyfikowanych mieszkańców Świnoujścia, pogrzebano na polu nr 3 nazwanym „Cmentarz świnoujski” położonym wśród rosnących tam buków. W niewielkim oddaleniu znalazł się natomiast czwarty cmentarz na Golmie, mianowicie zbiorowe mogiły dla bezimiennych ofiar nalotu. Były to kilkudziesięciometrowe rowy, do których składano przesypane wapnem zwłoki lub ludzkie szczątki. W tej części cmentarza, pochówki trwały do końca marca 1945 r. Do wcześniej pochowanych, dowożono bowiem kolejne, wyciągnięte z rumowisk i zgliszcz ludzkie szczątki.

Początkowo pochówki odbywały się dwa razy w tygodniu, z udziałem pastora i kapelana wojskowego a nawet orkiestry wojskowej. Wszelkie prace wykonywane były przez aresztantów z aresztu wojskowego oraz przez jeńców rosyjskich. Gdy liczba pochówków wzrosła, zrezygnowano z honorowego ceremoniału, ponieważ ilość zwłok, jak i ich stan wymagał pośpiechu.

Także po zakończeniu wojny, w kwaterze mogił zbiorowych na Golmie nadal trwały pochówki. Były to przede wszystkim szczątki ludzi wydobywane spod gruzów oraz wyrzucane na brzeg morza już to wypływające z głębin Świny zwłoki z zatopionych wraków. A nie było ich mało. Pracująca wówczas w znajdującej się na Placu Wolności aptece kobieta, zapamiętała przeciągające pod oknami apteki, w lecie 1945 r., jadące niemal każdego dnia w kierunku Golmu, wozy konne załadowane po brzegi ludzkimi szczątkami. Tam zaś, jeszcze przez wiele tygodni po wejściu Rosjan, gotowe były otwarte rowy grzebalne, do których miejscowe kobiety przenosiły z wozów ludzkie szczątki przesypując je wapnem. Ze względu na stan zwłok, była to wyjątkowo trudna i odrażająca praca.

W tamtym okresie wielkie cmentarzysko wojenne nie posiadało praktycznie żadnej ewidencji pochowanych tam osób. Wobec dużej liczby cywilnych, anonimowych ofiar, odtworzenie jej było niemożliwe. Zainteresowanie cmentarzem, szczególnie po przejęciu Świnoujścia przez Polaków i ustanowieniu granicy spadło. O ile jeszcze groby żołnierskie odwiedzane i pielęgnowane były przez zamieszkałych w pobliżu członków rodzin, to miejsca anonimowych, masowych pochówków, szybko porastały krzewami jeżyn i samosiejkami drzew.

Teren ten także już w końcu lat 40-ych był eksploatowany gospodarczo przez niemieckie służby leśne. Dokonywano tam zalesienia i wycinki drzew, szczególnie buków. Z upływem czasu, gdy poprzez biura poszukiwań rodzin napływały do burmistrza Kamminke coraz liczniejsze zapytania o miejsce pochowania żołnierzy jak i cywilów. To spowodowało podjęcie w początkach lat 50-ych, pierwszych prób ustalenia listy pochowanych osób, zinwentaryzowania w terenie grobów i wykonywania prac porządkowych. Do tych czynności włączył się też NRD-owski Volksbund ( Związek Weteranów ) oraz kościoły ewangelicki i katolicki. Dążeniem władz kościelnych, było nadanie miejscu charakteru religijnego, w wypadku NRD-owskich władz, chodziło o stworzenie kolejnego miejsca politycznych manifestacji ukierunkowanej przeciw wojnie i amerykańskiemu imperializmowi.

Konfrontacja tych zainteresowanych cmentarzem stron i dalsze jego losy, to przedmiot kolejnego opracowania.

źródło: www.iswinoujscie.pl