W okresie 1904 – 1905 połączono miasto z przeprawą karsiborską, a w ciągu następnych 2-ch lat, zbudowano drogę wiejską w Karsiborze. Obsadzono ją wówczas dębami dla upamiętnienia rocznicy wstąpienia na tron cesarza Niemiec Wilhelma II. Po ponad 100 latach, jakie od tego czasu upłynęły, dzisiaj jest to wspaniała, dębowa aleja zachwycających nas swą urodą.

Do wielu jednak wiosek na Uznamie jeszcze wiele, wiele lat dojechać można było z największym trudem i to przy względnie dobrej pogodzie, w każdym razie nie w czasie wiosennych roztopów czy jesiennej szarugi. Jak wyglądały niektóre drogi odchodzące od powiatowej, łączącej Świnoujście z Usedom, ilustruje zdjęcie wykonane przez dziennikarza Swinemünder Zeitung na drodze do Melenthin.

Kilka lat po zakończeniu I wojnie światowej zapoczątkowany został okres narastania motoryzacji, nowego zjawiska w dziedzinie komunikacji. Walory uzdrowiskowe regionu ujścia Odry sprawiły, że z roku na rok rosła liczba samochodów osobowych na wyspach, nasilał się też samochodowy transport drogowy. Jak długo nie było mostów oddzielających wyspę Uznam od lądu stałego, tak długo przedostanie się na nią z pomocą przeprawy promowej na Pianie i Świnie, połączone było z pewną mitręgą. Nic też dziwnego, że budowa stałego połączenia mostowego stała się koniecznością. Niestety, dla nas obecnych mieszkańców Świnoujścia, jako ważniejsze wybrano wówczas stałe połączenie wyspy z lądem stałym ponad Pianą.

Punktem zwrotnym, swoistym otwarciem wysp i miasta dla zmotoryzowanych turystów, uznać należy zatem budowę mostów drogowych przez Pianę na drodze B 110 w Zecherin i B 111 w Wolgaście. Nastąpiło to w latach 1931 i 1933. W kierunku Świnoujścia i kąpielisk Uznamu i Wolina ruszyła, teraz już bez przeszkód, tysięczna blaszana lawina. Było to szczególnie widoczne, kiedy to wraz ze wzrostem dobrobytu w Niemczech, samochód przestał być czymś elitarnym, stawał się dobrem bardziej dostępnym.

Świna pozostawała jednakże w dalszym ciągu uciążliwą przeszkodą oddzielającą Świnoujście od wyspy Wolin, posiadającej już połączenia mostowe z lądem stałym. Już wtedy też, zjawiskiem dość częstym na przeprawie promowej w Świnoujściu, były długie kolejki samochodów oczekujących na przeprawę. Wreszcie w 1937 r. podjęte zostały przez miasto energiczne a w gruncie rzeczy skuteczne działania dla zbudowania stałej, tunelowej przeprawy. Dodam tylko, że bardzo szybko opracowany i przyjęty został wówczas projekt budowy tunelu, a w sierpniu 1939 r. w wyniku przetargu wyłoniono nawet wykonawcę. Była to renomowana, mająca duże doświadczenie w tego rodzaju budowach firma z Mannheim. Wkrótce też przybyły nad Świnę pierwsze grupy budowniczych tunelu i rozpoczęły się wstępne prace przygotowawcze, które jednak w ciągu kilku miesięcy po wybuchu wojny, zostały wstrzymane. Co tu dużo mówić, możemy do nich mieć żal, że dzieła nie dokończyli.

Ówczesne projekty i działania dotyczące budowy tunelu, to dość obszerny ale nader ciekawy, samodzielny temat, który jeśli zdrowie pozwoli, postaram się w miarę możliwości szybko przedstawić.

źródło: www.iswinoujscie.pl