W ogrodach tak przebudowanego obiektu znalazły miejsce łazienki oraz siedziba zarządu uzdrowisk. Dołożono wiele wysiłku, by wzbogacić otaczające obiekt ogrody. Po przebudowie kompleksowi nadano oficjalną nazwę Miejskiego Domu Zdrojowego. Potocznie przyjętą nazwą był Dom Zdrojowy (Kurhaus).

Jak się okazało dokonana inwestycja była ze wszech miar celową. Dom Zdrojowy stał się faktycznym centrum życia towarzyskiego i kulturalnego nie tylko dzielnicy nadmorskiej ale miasta. W jego salach, także po sezonie letnim systematycznie odbywały się koncerty, a na tamtejszej scenie wystawiano sztuki teatralne w pełnej obsadzie aktorskiej także spektakle operetkowe.
Integralną częścią składową Kurhausu była też muszla koncertowa położona po drugiej stronie promenady. Zbudowano ja w 1911 r. ale przebudowano około 10 lat później nadając jej formę w jakiej przetrwała do dzisiaj. W tym obiekcie przez cały sezon letni odbywały się koncerty muzyki określanej jako koncert promenadowe, w wykonaniu etatowej orkiestry kameralnej, zatrudnionej przez zarząd uzdrowiska, jak też orkiestry miejscowego garnizon. Miejscem koncertów muzyki operetkowej był też tzw. pawilon muzyczny w ogrodzie Domu Zdrojowego. Szczęśliwym trafem oba obiekty zachowały się do dzisiaj. Ów pawilon muzyczny stanowił przed kilku jeszcze laty część kawiarni „Parkowej”, no a muszla koncertowa po remoncie, stanowi nadal ozdobę nadmorskiej promenady.

Dom Zdrojowy był przy tym także miejscem uciech kulinarnych. Zachowana reklamowa fotka jako atrakcję Kurhausu wymienia pierwszorzędne wino i piwo, herbatki tańcujące, lody i ciastka no i naturalnie doskonałą kuchnię. Nie było w tym przesady. Kuchnia Domu Zdrojowego cieszyła się tak znakomitą renomą, że z czasem tamtejsza restauracja stała się reprezentacyjnym lokalem Świnoujścia. Przyjmowani tam byli z reguły wszyscy oficjalni goście przybywający do miasta na zaproszenie burmistrza.

Gdy nadeszły mroczne lata faszyzmu, coraz częstszymi gośćmi Domu Zdrojowego stali się brunatni dygnitarze, a wielka sala rozbrzmiewała wiecowym heilowaniem hitlerowców. Nowi władcy Niemiec nie gardzili proponowanymi uciechami. Tak jak dawniej rozbrzmiewał tu śmiech i muzyka, tyle że coraz częściej w marszowym tempie. Także w pierwszych latach II wojny światowej Dom Zdrojowy nadal był miejscem beztroskiej rozrywki, festynów i zabaw. Do 1943 r. w sezonie letnim, tak jak przed wybuchem wojny miały tam miejsce imprezy dla letnich gości zorganizowane z dużym rozmachem. Ale też coraz więcej w programach zajmowały specjalne spektakle dla żołnierzy przebywających na urlopach czy na kuracji. W wielkiej reprezentacyjnej Sali odbywały się spotkania z przybywającymi do Świnoujścia dygnitarzami NSDAP: Baldurem von Scherach, Leyem czy gauleiterem Pomorza Schwede-Coburgiem. Tam też aktyw partyjny spotykał się na wspólne słuchanie co ważniejszych przemówień Hitlera czy Goebbelsa.

W grudniu 1943 roku na strychu głównego budynku wybuchł pożar, który strawił znaczną część pomieszczeń poddasza. Podczas akcji gaśniczej duża część pomieszczeń Kurhausu została zalana, w stopniu wyłączających je z normalnego użytkowania, praktycznie do końca. Mimo intensywnego śledztwa przyczyn pożaru nie udało się ustalić. Nie wykluczano oczywiście sabotażu. Ze względu na wojenne ograniczenia i brak wykonawców, nie udało się już do końca wojny przywrócić Domowi Zdrojowemu jego dawnej funkcji. Natomiast od zimowych miesięcy 1944/45 w pomieszczeniach obiektu rozgościli się przybysze dotychczas tu nie spotykani. Napływ do Świnoujścia uciekinierów ze wschodnich rejonów Pomorza i Prus Wschodnich spowodował, że także pomieszczenia tego obiektu, mimo nie zlikwidowanych szkód po pożarze stały się miejscem ich zakwaterowania. Wielkie urządzenia kuchenne jaki się tam znajdowały wykorzystywane były do przygotowywania uciekinierom gorących posiłków. Przez budynek przewinęły się setki uciekinierów. W warunkach ostrej ówczesnej zimy nie można się dziwić, że znaczna ilość mebli czy drewnianego wystroju sal została zużyta przez biwakujących tam ludzi na opał.
Dzieła dewastacji budynku dokonali Rosjanie, którzy dla potrzeb stworzonej tu bazy wojskowej zajęli w 1945 r. na wyłączne użytkowanie całą dzielnicę nadmorską. Z relacji Niemców pracujących w tej dzielnicy dla Rosjan wynika, że w pomieszczeniach dawnego Kurhausu składowano różnorodne materiały, paszę dla koni i wreszcie stacjonowały tam konie. W pobliskim zakładzie przyrodoleczniczym zlokalizowano natomiast żołnierską łaźnię tzw. „banię”. Około1947 r. kolejny pożar strawił znowu tym razem parterowe pomieszczenia tego ogromnego gmaszyska. Tym razem zniszczenia były jeszcze poważniejsze. Pozostały praktycznie tylko wypalone ściany i metalowa konstrukcja więźby dachowej. Opuszczony zwolna popadał w ruinę.

Po przejęciu w 1958 roku znacznej części dzielnicy nadmorskiej przez polskie władze rozpatrywano wstępnie możliwość odbudowy obiektu. Ponieważ jednak nie było inwestora chętnego do zrealizowania tego zamierzenia, ostatecznie podjęto decyzje o jego rozbiórce. Zadania tego dokonało, nie bez trudności, w ramach akcji porządkowania miasta w 1962 r. Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo – Budowlane. Nie rozebrano całego budynku z przyległościami, ponieważ istniała jeszcze koncepcja by na bazie owych pozostałości zbudować nowy dom zdrojowy, pomyślany również jako centrum kulturalne i gastronomiczne przywracanej wówczas życiu nadmorskiej dzielnicy. Na koncepcjach jednakowoż się zakończyło. Pozostałe resztki przekształcone zostały w ciąg pawilonów handlowo – gastronomicznych a pawilon muzyczny w ogrodzie stał się częścią modnej niegdyś kawiarni „Parkowa”. Przypomnę tylko, że przed laty koncertowały tam takie tuzy naszej rozrywki jak Czesław Niemen, Jacek Kaczmarski, Helena Majdaniec, Kasia Sobczyk. Jako człowiek gastronomicznie kiepsko bywały, na dobrą sprawę nie wiem nawet, czy „Parkowa” jeszcze istnieje.

Tam gdzie nad promenadą górował dumnie masyw Domu Konwersacji a następnie Domu Zdrojowego, dziś rozciąga się trawiasta przestrzeń poprzetykana wyrośniętymi drzewami i zdziczałymi nieco cisami dawnego niegdyś ogrodu zdrojowego.

źródło: www.iswinoujscie.pl