Jak lodołamacz Perkun uratował pasażerów promu w Świnoujściu

Zima 1962/1963 zapisała się w historii jako jedna z najostrzejszych, z rekordowym zlodowaceniem Zalewu Szczecińskiego i Zatoki Pomorskiej. Na torze wodnym między Szczecinem a Świnoujściem oraz w Zatoce Pomorskiej przez około miesiąc w lodach utknęło kilkadziesiąt statków. W granicach Świnoujścia, na Cieśninie Świnie, sytuacja była dramatyczna – w lodowym potrzasku znalazło się 16 jednostek. Grubość spiętrzonego zatoru lodowego osiągała nawet 4 metry. Ta lodowa masa zamarzła na nowo, gdy nadeszły kolejne silne mrozy.

Jak do tego doszło? Zima rozpoczęła się wcześniej niż zwykle, a lód skuł Zalew Szczeciński, Jezioro Dąbskie i rzekę Odrę. Zatoka Pomorska również częściowo zamarzła. Krótkotrwała odwilż spowodowała, że lody zaczęły spływać w kierunku Bałtyku. Gdy zmienił się kierunek wiatru, nastąpiła tzw. cofka – masy lodowe z Zatoki Pomorskiej zaczęły wpływać do Cieśniny Świny, potęgując nakładanie się warstw lodu i trudności żeglugowe.

Był połowa stycznia 1963 roku. Tego dnia kończyłem wcześniej prace w stoczni, gdzie odbywałem naukę zawodu, a wieczorami uczęszczałem do liceum dla pracujących. Bez problemu przepłynąłem promem. Około godziny 15:30 prom „Świnoujście”, wypełniony po brzegi pasażerami, ugrzązł w lodach w pobliżu bazy przeładunkowej, naprzeciw przejazdu kolejowego. Na pokładzie znajdowali się głównie pracownicy przedsiębiorstwa „Odra”, w tym moi koledzy ze stoczni. Prom nie był w stanie uwolnić się z lodowej pułapki, a żadna jednostka portowa nie mogła ruszyć z pomocą – lód skutecznie blokował wszystkie ruchy.