Polacy zakończyli okres dowodzenia Stałym Zespołem Sił Obrony Przeciwminowej NATO Grupa 1

Po raz piąty w historii, oficerowi Polskiej Marynarki Wojennej powierzono dowodzenie nad jednym z czterech zespołów okrętowych Sojuszu Północnoatlantyckiego, utrzymywanych na morzu w stałej rotacyjnej służbie. Komandor porucznik Piotr Bartosewicz od 6 lipca ubiegłego roku, stał na czele pierwszej z grup przeciwminowych NATO i wraz z międzynarodowym sztabem kierował działaniami okrętów tzw. "Tarczy Przeciwminowej Europy”. Trzon sztabu stanowili oficerowie i podoficerowie wydzieleni z jednostek 8 Flotylli Obrony Wybrzeża wspierani przez oficerów z Belgii, Kanady, Łotwy, Niderlandów, Niemiec, i Szwecji. Obowiązki dowódcy zespołu przejął komandor porucznik Artur Krüger z niemieckiej Marynarki Wojennej, który wraz ze swoim sztabem będzie dowodził zespołem SNMCMG1 z pokładu FGS Donau.

Przez ostatnie 6 miesięcy Polscy marynarze prowadzili działania z pokładu okrętu dowodzenia siłami obrony przeciwminowej ORP Kontradmirał X. Czernicki. Pierwszy raz w historii do udziału w NATO-wskim zespole Marynarka Wojenna RP skierowała także trałowce projektu 207P - ORP Drużno i ORP Hańcza. Sztab wraz z załogami okrętów sformowali powołany do tego celu Polskiego Kontyngent Wojskowy Czernicki 2023. W różnych okresach, w składzie zespołu operowało łącznie 10 okrętów z 6 różnych krajów. W trakcie misji pod polskim dowództwem znalazły się okręty z Belgii BNS Crocus (M917), Francji FS L'aigle (M647), Kanady HMCS Summerside (711) i HMCS Shawinigan (704), Niderlandów NLMS Vlaardingen (M863) i Zierikzee (M862), Niemiec Bad Bevensen (M1063). Na czas ćwiczeń czy operacji przeciwminowych do zespołu NATO dołączały także okręty m.in. z: Estonii ENS Ugandi (M315), Finlandii FNS Vahterpaa (42), Litwy LNS Skalvis (M53) oraz Szwecji HMS Ulvön (M77).

Uroczystość zgromadziła władze wojskowe, miejskie, sympatyków Marynarki Wojennej oraz licznych przedstawicieli mediów. Dotychczasowy dowódca, komandor porucznik Piotr Bartosewicz, podczas przemówienia podkreślił, że „dowodzenie tą grupą bojową było wielkim zaszczytem i przywilejem, ale także ogromną odpowiedzialnością (…) każda operacja lub ćwiczenie było doskonałą okazją do wzmocnienia współpracy z sojusznikami i partnerami. Nie było czegoś takiego jak zbyt dużo ćwiczeń. Tylko poprzez ciągłą współpracę i doskonalenie naszych umiejętności byliśmy w stanie wykonywać nasze zadania na najwyższym poziomie. Poprzez te ćwiczenia krok po kroku poznawaliśmy się nawzajem - to był klucz do sukcesu w tym międzynarodowym środowisku.”