Jedną z konsekwencji przegranej przez Cesarstwo Niemiec a potem trzech Powstań Śląskich i Plebiscytu był podział Górnego Śląska pomiędzy Polskę i Niemcy. Kontynuowana była, rozpoczęta jeszcze przed Plebiscytem walka o „Rząd dusz”. Ze strony Polskiej działalność kulturalno-propagandową prowadzono między innymi przez Polskie Radio Katowice, które pokrywała swym zasięgiem cały Górny Śląsk. Zasięg około 100 km.
Natomiast po stronie Niemiec podobną działalność prowadziło Schlesische Funkstunde Breslau. Jednak z uwagi na to, że sygnał Schlesische Funkstunde z Wrocławia na wschodnie tereny niemieckiego Śląska, a zwłaszcza na zachodnie ziemie polskie nie zawsze dobrze był słyszalny postanowiono zbudować stację przekaźnikową bliżej granicy z Polską. Pod uwagę brano trzy miejscowości: Bytom (Beuthen), Zabrze (Hindenburg) oraz Gliwice (Gleiwitz). Ostatecznie wybrano Gliwice. Pamiętać należy, że były to pierwsze lata rozwoju radiofonii.
Aby rozszerzyć zasięg wrocławskiej rozgłośni Schlesische Funkstunde Breslau na wschodnie tereny niemieckiego Śląska, a zwłaszcza na zachodnie ziemie polskie, gdzie miała służyć celom propagandowym. W 1925 roku w pobliżu koszar Pułku Ułanów von Kazlera, przy pźniejszej Funkstraße obecnie ulica Radiowa wzniesiono budynki na użytek radiostacji. Nad głównym budynkiem, między dwiema 75-metrowymi wieżami stalowymi zawieszono teową antenę. Była tam sala koncertowa, studia mikrofonowe, redakcja i obsługa a także nadajnik Telefunken za pomocą którego retransmitowano program radiowy z Wrocławia. Nadajnik pracował od 15 XI 1925 do 30 III 1928 roku na fali 253,4 m, Moc nadajnika to jedno. Tą można było zwiększyć, ale nie można było zmienić bardzo kierunkowego działania anteny. Sygnał w osi wież zanikał zaledwie po kilku kilometrach. Po trzech latach zastąpiono go nadajnikiem 5-kilowatowym, działającym do końca roku 1935.