Andrzej Ryfczyński zaprasza do podróży w przeszłość. Kiedy Świnoujście było perełką…

Ponieważ materiał z uroczystości uruchomienia Świnoportu w 1968 roku przez przypadek wywołał burzę różnych komentarzy, postanowiłem zaproponować Czytelnikom podróż w przeszłość. Na portalu iswinoujscie będziemy systematycznie publikować tysiące historycznych zdjęć. Opatrzę je opisem tego, co pamiętam, jak moim zdaniem wtedy było. Od razu proszę o wyrozumiałość, jeśli czegoś nie pamiętam.

Dziś chciałbym przypomnieć Pana Juliana Markiewicza. To pewne, że był to człowiek wyjątkowy. Jako Przewodniczący Powiatowej Rady Narodowej w powiecie wolińskim z siedzibą w Świnoujściu miał niemal nieograniczoną władzę, jeżeli potrafił się dogadać z egzekutywą i sekretarzem PZPR. Pan Julian potrafił porozumieć się z każdym człowiekiem. Świnoujście po śmierci Stalina i powrocie Gomułki po 1956 roku odzyskało wolność. Zniknęły wizy wydawane przez WOP na przeprawę promową do miasta bazy sowieckiej. Dzielnicę nadmorską i wiele strategicznych miejsc Rosjanie przekazali władzom miejskim. Wtedy dużym sprytem zasłużyło się wielu działaczy, między innymi Pan Tan, który później był na placówce w Szwecji. Nie pamiętam jak to było, ponieważ byłem dorastającym nastolatkiem. Kiedy jednak Pan Julian Markiewicz dostał przyzwolenie, by zarządzać miastem i powiatem, wszystko ruszyło z kopyta. W człowieku nie widział wroga. Może dlatego, że wcześniej doświadczył na własnej skórze czasów wojennych. Do pracy na rzecz miasta namówił każdego. Działał jak najlepszy menadżer czasów obecnych.

Świnoujście i Sopot to były wtedy dwie perełki Bałtyku. Miasto liczyło około 15 tysięcy mieszkańców, by pod koniec lat sześćdziesiątych mieć ich już ponad 25 tysięcy. Turystów przyjeżdżało 5 razy więcej i było ich ponad 100 tysięcy. Mieszkańcy nazywali ich wtedy „stonką”. Jak zakwaterować taką rzeszę ludzi? Jak nakarmić? Jak zaspokoić ich wszystkie niezbędne potrzeby?