Chorągiewka z ratuszowej wieżyczki zniknęła

Niezwłocznie udałem się w okolice Placu Rybaka, by rzucić okiem na wieżyczkę. Jako żywo chorągiewki nie było ! Pierwszą myślą, absolutnie krzywdzącą, było posądzenie zbieraczy złomu słynących z niebywałej pomysłowości o ten niecny czyn. Na swe usprawiedliwienie dodam, że owa pierwsza myśl nie była taka całkiem bezzasadna. Już przed wielu laty „nieznani sprawcy” zerwali z budynku wszystkie cztery rynny spadowe odprowadzające wodę z dachu i to na poziomie I piętra. Chciał pech, że wykonane były z blachy miedzianej, a surowiec ów w skupie złomu zyskał wtedy na wartości i to bardzo. Wracajmy jednak do chorągiewki. Miałem z nią bezpośredni kontakt kilkanaście lat temu, kiedy to remontujący dach majstrowie zdjęli ją by oczyścić, nasmarować i ponownie wstawić na swoje miejsce. Nadal więc robiła to co do niej należało czyli obracała się w zależności od kierunku wiatru i zdobiła wieżyczkę.

Taka chorągiewka wiatrowa, zwana przez fachowców wietrznikiem, jest elementem architektury starym jak świat. W średniowiecznej Europie obok prostych blaszanych chorągiewek, rozpowszechnił się symboliczny kurek na kościele. Odrodzenie przyniosło coraz bardziej skomplikowane kształty, aż do efektownych metaloplastycznych figur. Szczytową popularność zdobyły tego rodzaju ozdoby wież i dachów w XVIII wieku. Bardzo często na dachach kuźni chorągiewkę zdobiła wycięta w blasze sylwetka konia, lub podkowa. Z reguły wszystkie budynki ratuszowe w miastach pomorskich posiadające wieżyczki, poszczycić się również mogły takową ozdobą, najczęściej z wizerunkiem herbu miasta.

Chorągiewka z ratuszowej ( muzealnej ) wieżyczki jest nieco młodsza od budynku, jako że ratusz w pierwotnej formie wieżyczki nie posiadał. Wzniesiony w latach 1804 – 1806 ratusz nie był obiektem zbyt okazałym. Wygladał orientacyjnie tak, jak ten w pobliskim Usedom. Mizerna ta, oszczędnościowa budowla, nie posiadała wówczas nawet wieży, o zegarze nie wspominając, co dla ojców miasta było dotkliwą bolączką. A gdy jeszcze przybywać zaczęli kuracyjni gości z Berlina, wyobrazić sobie można, jak cierpiała ambicja pana burmistrza słyszącego: „Cóż to za miasto bez zegara. U nas w Berlinie...itd.” Jako mieszkańcy kurortu goszczącego stołecznych gości, znamy to, tyle że w wersji „ U nas w Warszawie ...”

Bawiący w Świnoujściu w 1836 roku berliński bankier Izaak Schönlank, zachwycony urodą miejsca w którym przebywał, całkowicie bezinteresownie ofiarował miastu niebanalną wówczas kwotę 100 talarów, na zbudowanie na ratuszu, wieżowego zegara z prawdziwego zdarzenie. Uradowany tym, ówczesny burmistrz Kirstein przyobiecał nakazał budowę ratuszowej wieżyczki, która byłaby godną nowego czasomierza.