KARTA PRAW PODSTAWOWYCH
UNII EUROPEJSKIEJ

Rozdział V
PRAWA OBYWATELI
Artykuł 39

Prawo głosowania i kandydowania
w wyborach do Parlamentu Europejskiego

1. Każdy obywatel Unii ma prawo głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu
Europejskiego w Państwie Członkowskim, w którym ma miejsce zamieszkania, na takich
samych zasadach jak obywatele tego Państwa.

2. Członkowie Parlamentu Europejskiego są wybierani w powszechnych wyborach
bezpośrednich, w głosowaniu wolnym i tajnym.

Łatwo zauważyć, że cytowana wyżej Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej jednoznacznie wskazuje tylko i wyłącznie wybory bezpośrednie do Parlamentu Europejskiego.

Z kolei,
USTAWA
z dnia 23 stycznia 2004 r. (Dz.U. nr 25, poz. 219)
Ordynacja wyborcza do Parlamentu Europejskiego
Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1.

Ustawa określa zasady i tryb przeprowadzania w Rzeczypospolitej Polskiej wyborów do Parlamentu Europejskiego, zwanych dalej „wyborami”, a także warunki wykonywania mandatu posła do Parlamentu Europejskiego, jego wygaśnięcia oraz utraty.

Art. 2.

1. Wybory są wolne, powszechne, bezpośrednie, proporcjonalne oraz przeprowadzane w głosowaniu tajnym.

Rozdział 13

Głosowanie i warunki ważności głosu

Art. 107.

1. Wyborca głosuje tylko na jedną listę okręgową, stawiając na karcie do głosowania znak „x” w kratce z lewej strony obok nazwiska jednego z kandydatów z tej listy, przez co wskazuje jego pierwszeństwo do uzyskania mandatu.

2. Za nieważny uznaje się głos, jeżeli na karcie do głosowania postawiono znak „x” w kratce z lewej strony obok nazwisk dwóch lub większej liczby kandydatów z różnych list okręgowych albo nie postawiono tego znaku w kratce z lewej strony obok nazwiska żadnego kandydata z którejkolwiek z list.

Powyższa Ustawa, uchwalona przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, wskazuje dwa rodzaje wyborów: „bezpośrednie, proporcjonalne” (Art. 2.1. wskazanej Ustawy).

Tym samym, polski ustawodawca (Sejm) wprowadził dodatkowy rodzaj wyborów do Parlamentu Europejskiego: wybory proporcjonalne.

Jest to rażąco niezgodne z Kartą Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Art. 39.2.).

Ale jest to więcej niż rażąco niezgodne z Kartą Praw Podstawowych Unii Europejskiej!
Wskazana Karta Praw Podstawowych w ogóle nie wskazuje wyborów proporcjonalnych!

Wprowadzenie i przeprowadzanie w Polsce wyborów do Parlamentu Europejskiego tylko i wyłącznie według ordynacji proporcjonalnej jest wyjątkowo zuchwałym OSZUSTWEM!

A to wprost oznacza, że
POLSCY EUROPOSŁOWIE SĄ NIELEGALNI !

Rodzaje wyborów.

1. Wybory bezpośrednie, zwane też wyborami większościowymi.

System większościowy był historycznie pierwszy i dominował w krajach europejskich do końca XIX wieku.

W formule większościowej wyborca oddaje głos bezpośrednio na konkretne osoby.
Mandaty uzyskują ci spośród kandydatów, którzy otrzymali największą liczbę głosów.

Okręgi wyborcze mogą być kilkumandatowe. Wyborca głosuje najwyżej na tylu kandydatów, ile mandatów jest w danym okręgu wyborczym. Ilość mandatów jednakowa dla wszystkich okręgów.

Wyborca może głosować na kandydatów bez względu na to, na jakich listach nazwiska tych kandydatów są umieszczone. Wygrywają kandydaci o największej ilości oddanych na nich głosów. Można tu zastosować dwurundowy system większościowy.

System ordynacji większościowej (bezpośredniej) jest łatwy w zastosowaniu i przejrzysty dla wyborcy. Walka wyborcza odbywa się przede wszystkim pomiędzy ludźmi a nie partiami politycznymi.

2. Wybory proporcjonalne, wcześniej zwane wyborami stosunkowymi.

Wybory proporcjonalne w dzisiejszym znaczeniu tego terminu, po raz pierwszy przeprowadzono w Szwajcarii (w 1891 r.), Belgii (w 1899 r.) i Finlandii (w 1906 r.).

Na listach partyjnych uszeregowani są priorytetowo kandydaci danej partii.

Wyborca ma tylko jeden głos, niezależnie od ilości mandatów w danym okręgu wyborczym.

Wyborca może oddać ten głos tylko na jednego kandydata tylko z jednej listy wyborczej, przez co wskazuje jego pierwszeństwo.

Przydział mandatów dla partii politycznych proporcjonalnie do ilości otrzymanych głosów.

W systemie tym, wyborca głosuje nie na konkretnych kandydatów, ale przede wszystkim na partie polityczne, a miejsca w organie przedstawicielskim są rozdzielane proporcjonalnie do poparcia udzielonego każdej z tych partii przez wyborców.

Uwaga:

Konstytucja marcowa z 1921 r. przewidywała wybory do Sejmu bezpośrednie i stosunkowe (proporcjonalne).

W trakcie prac nad zmianą tej Konstytucji, Episkopat Polski przedstawił (21 kwietnia 1931 r.), że wybory stosunkowe (proporcjonalne) „…ograniczają swobodę wyborów.”, oraz:
„…stosunkowe prawo wyborcze nie ułatwia stworzenia stałej większości parlamentarnej, koniecznej do zachowania stałości rządów, jak i jednolitości ustawodastwa.” (koniec cytatu), i dlatego Episkopat Polski opowiada się za zniesieniem tego rodzaju wyborów.

Uwzględniono uwagi Episkopatu Polski:
a) Konstytucja kwietniowa z 1935 r. (II Rzeczpospolita Polska);
b) Konstytucja Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej z 22 lipca 1952 r., oraz Tekst jednolity
z dnia 16 lutego 1976 roku, wskazywały tylko wybory bezpośrednie do Sejmu.

Natomiast tuż po „obaleniu komunizmu”, natychmiast uchwalono wybory bezpośrednie i proporcjonalne do Sejmu (Mała Konstytucja z 1992 r. oraz Konstytucja z 1997 r.).

Pytanie: kto był (jest) bardziej (proporcjonalnie) partyjny: PRL czy III RP ?

„Jeśliś na umyśle chory – chodź z nami na wybory! ”

Jurgieltnictwo

Jurgielt (niem. Jahrgeld - pensja roczna) – zinstytucjonalizowana forma korupcji urzędników I Rzeczypospolitej przez mocarstwa ościenne w XVIII wieku.

Jakkolwiek już w XVI wieku opłacanie polskich polityków przez inne państwa nie było niczym wyjątkowym, to pod koniec XVIII wieku wprowadzenie stałej pensji, wypłacanej przez ambasadę rosyjską stało się jednym z nieformalnych fundamentów ustrojowych Rzeczypospolitej.

Jak ujawniły dokumenty ambasady rosyjskiej, zdobyte przez Polaków w czasie insurekcji warszawskiej 1794 – najbliższe otoczenie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (nawet Adam Naruszewicz), pobierało stałą pensję od ambasadora rosyjskiego. Ten materiał dowodowy doprowadził do skazania na karę śmierci przywódców konfederacji targowickiej.

Korupcja

Korupcja (łac. corruptio - zepsucie) – nadużycie stanowiska publicznego w celu uzyskania prywatnych korzyści. Korupcja może w praktyce powstawać niezależnie od formy rządów. Poziom korupcji może być bardzo różny, od drobnych przypadków wykorzystania wpływu lub faworyzowania w celu wyświadczenia lub oddania przysługi, przez zinstytucjonalizowane łapówkarstwo aż do skrajnej postaci – kleptokracji (rządów złodziei), gdzie porzucone zostają nawet zewnętrzne pozory uczciwości.

Kleptokracja

Kleptokracja (gr. kléptein kraść, kratein rządzić; dosł. rządy złodziei) – nieformalne, pejoratywne określenie formy skrajnie skorumpowanych rządów.

W kleptokracji władcy i ich poplecznicy wykorzystują władzę do nakładania obciążeń finansowych na obywateli, w celu pomnażania swoich osobistych fortun.

Do zdobywania i ochrony zdobytych nieuczciwie pieniędzy wykorzystywane są rozmaite metody, jak tzw. „prywatyzacja” majątku narodowego, pranie brudnych pieniędzy czy anonimowe konta bankowe. Kleptokracje są stabilne, gdyż jedną grupę kleptokratów zastępują następne, które idą w ślady poprzedników.

Źródło:
www.aferyprawa.com/index2.php?p=teksty/show&dzial=prawo&id=2795

Karta praw podstawowych Unii Europejskiej
eur-lex.europa.eu/pl/treaties/dat/32007X1214/htm/C2007303PL.01000101.htm