Liczne jednostki, szczególnie te które przychodziły z ładunkiem wina, zboża czy węgla, po wyładowaniu wracały często bez ładunku. Oczywiście dla własnego bezpieczeństwa z braku ładunku potrzebowały balastu.

Ponieważ w najbliższym rejonie nie występowały złoża kamieni, zwykle używanych jako balast, zastępowano je piaskiem, którego tu akurat nie brakowało. Władze portowe, tak jak to każda władza ma w zwyczaju problem uregulowała przepisami i oczywiście taryfikatorem opłat z tego tytułu. Według wprowadzonego już w 1751 roku regulaminu portowego, statki mogły pobierać balast na stronie wschodniej Świny, ze wskazanej wydmy. Zbędny balast miały zaś obowiązek składać po stronie zachodniej, przy bulwarze. Tak za jedną jak i za drugą czynność należało wnieść stosowna opłatę. W zależności od wielkości statku od 8 srebrnych groszy do talara. Z czasem zezwolono też na pobieranie piasku po stronie zachodniej ze wskazanej wydmy. Władze chciały się w ten sposób pozbyć tanim kosztem potężnych wydm i piaskowych pagórów, które znajdowały się w centrum miasta, n.p. na obecnym Placu Słowiańskim. No i jeszcze na tym zarobić.
Rzeczywistość jednakowoż zwiodła oczekiwania władz miejskich. Kapitanowie, by zaoszczędzić na opłatach balastowych, wysyłali majtków po piasek nocą, pod osłona ciemności. Ci zaś kopali gdzie popadło, byle szybciej i niezbyt daleko od nabrzeża portowego, czyli obecnego Wybrzeża Władysława IV. W ten sposób, uliczki w pobliżu portu po pewnym czasie zaroiły się od wykopów, które po deszczu stawały się groźnymi pułapkami, dla spóźnionych przechodniów. Ponieważ oświetlenie ulic było wówczas praktycznie żadne, był to zaiste problem.

Doświadczył tego jeszcze w 1847 r. pewien mieszkaniec, który wieczorem udawał się z rejonu dzisiejszej ulicy Bohaterów Września na obecną ul. Marynarzy. Nieomal u celu, wpadł nieszczęśnik do głębokiego wykopu łamiąc przy tym rękę. Przed dalszym nieszczęściem wyratowali go mieszkańcy pobliskiego domu.
Ponieważ nie był to przypadek odosobniony, sprawa stała się sygnałem alarmowym dla ojców miasta. Podobnych dziur, powstałych za sprawą już to oszczędnych szyprów, już to leniwych majtków, było w mieście bez liku. Magistrat wyznaczył więc ponownie miejsca z których pobór piasku był możliwym i co ważne bezpłatny. Kopanie zaś dołów w miejscach innych niż wskazane, obwarowano wysokimi grzywnami. Pomysł okazał się nad wyraz rozsądnym. Powoli zniknęły wydmy z centralnych placów i ulic a następnie tym samym sposobem splantowana została wielka wydma w rejonie ulic Narutowicza, Paderewskiego i Krzywoustego.
Jednakże nawet w centrum miasta przez wiele jeszcze lat nie było ani kawałka utwardzonej nawierzchni. W autobiograficznej powieści Teodora Fontane znajdujemy opis placu przed kościołem Chrystusa Króla, nad którym już to unosiły się tumany piasku, już to w kałużach taplały się kaczki. Nie było lepiej co pokazuje rycina z połowy XIX wieku na głównym portowym bulwarze. Tam również zalegał piach. Jak to mogło wyglądać powiedzieć coś mogą mieszkańcy niektórych już nowych osiedli, na których z pewnym opóźnieniem zbudowane wewnętrzne drogi.

Do położenia pierwszej trwałej nawierzchni wzięto się stosunkowo późno. W związku z tym, że miasto stawało się zwolna nadmorskim kurortem, wypadało, by przyjezdni goście nie brnęli na ulicach w piasku lub błocie. Rada miejska jednakowoż jeszcze w 1839 r. odrzucała kolejny już wniosek w tej sprawie. Ojcowie miasta ugięli się dopiero w kilka lat potem, kiedy w sprawie tej bardzo stanowczo wypowiedział się autorytet medyczny, lekarz powiatowy, dr Richard Kind. Otóż wywiódł on, że w pierwszym rzędzie winna być utwardzona obecna ulica Chrobrego, główna wówczas droga z miasta do morza. Zalegające według niego, przy tej drodze końskie odchody i błoto ujemnie wpływały na zdrowie udających się nad morze gości z Berlina czy Szczecina. Jego zdaniem zniechęcało to gości do przyjazdu do Świnoujścia.

Był to mocny argument i mimo oporu niektórych rajców twierdzących że „zawsze tak było”, podjęto pozytywna decyzję. Brukowanie ulicy rozpoczęto w kwietniu 1842 r. i w rok potem utwardzenie, chociaż liche, ale było gotowe.
W kilka lat potem przyszła kolej na obecne ulice Bohaterów Września i Jachtową. Ta ostatnia była ważną, bo prowadziła do rozbudowującej się zwolna twierdzy. Położony wówczas bruk do dzisiaj jeszcze daje świadectwo dobrego rzemiosła.

źródło: www.iswinoujscie.pl