Czy muzyka, której słuchałeś mając naście lat wpłynęła na twój temperament muzyczny?
Będąc nastolatkiem tak naprawdę nie dojrzałem na tyle, aby świadomie słuchać jakiejkolwiek muzyki, byłem wówczas na etapie zespołu wokalno – tanecznego Fasolki (śmiech) Później zacząłem męczyć death metal, ale w tym wypadku była to chyba forma młodzieńczego buntu. Nigdy nie pociągało mnie techno, ani żaden rodzaj muzyki związany z prymitywną formą zabawy w dyskotece - choć te gatunki można śmiało nazwać folkiem XXI wieku. Jest w tym przecież prosta, niemal plemienna radość, ruch, i współczesne bachanalia.
Z czasem zainteresowałem się muzyką irlandzką, która zawsze gdzieś drzemała w mojej duszy. Jest ona afirmacją witalności, wiąże się z filozofią życia i poniekąd oddaje mój temperament muzyczny. Dzięki niej człowiek jest bliżej natury, żyje w zgodzie z samym sobą.
Sam fakt, że mieszkam w mieście jest całkowitą pomyłką. Mam nadzieję, że z czasem się to zmieni…

Czy w takim razie planujesz wybudowanie małego domku na wsi i oddanie się w nim swoim pasjom?
Może nie tak idealistycznie, ale na pewno w dalszym etapie swojego życia chciałbym uciec od codziennego zgiełku. Czasem mam ochotę położyć wszystko na jedną kartę, ale narazie nie mam na tyle odwagi. Niezwykle cenię sobie swobodę działania i wolność.

fot. Artur Kubasik

Kiedy rozpoczęła się Twoja przygoda z muzyką?
Kiedy byłem w drugiej klasie szkoły podstawowej moja matka zapisała mnie na zajęcia muzyczne do pana Józefa Romanowskiego. Uczyłem się grać na mandolinie i gitarze. Z czasem, z moim kolegami założyłem rockową kapelę Eudajmonia, co w języku greckim oznacza „dobry duch”, już wtedy myśleliśmy o graniu muzyki folkowej. Niestety nasze muzyczne drogi się rozeszły, po wyjeździe na studia.
Moje myśli jednak wciąż krążyły wokół mandoliny, która bardzo przypomina taki instrument jak bouzouki. Samo bouzouki wywodzi się z Grecji, jest też bardzo popularnym instrumentem w muzyce celtyckiej.
W późniejszych latach wraz z przyjaciółmi założyliśmy zespól GreenWood, jego nazwa jest manifestacją przynależności, integracji z naturą..
Tworzycie własną muzykę, czy może wzorujecie się na innych irlandzkich wykonawcach?Bardzo trudno jest uniknąć pewnych wzorców, ponieważ nie jest to muzyka wywodząca się z naszego kraju. Opiera się ona przede wszystkim na tradycji, utworach, które maja dwieście., trzysta i więcej lat. Nie chcemy jednak, aby folkowa stylistyka była wysłodzonym skansenem muzycznym. Naszym celem jest przedstawienie jej żywego obrazu, niesienie treści, emocji. W Polsce niezwykle trudno jest szlifować swój warsztat w tym kierunku. Mimo to podróżując, słuchając innych wykonawców tworzymy autorskie kawałki.
Na samym początku piszemy teksty, dopiero później zabieramy się za dobieranie tradycyjnych melodii.

fot. Artur Kubasik

Czy na muzyce irlandzkiej da się zarobić w Polsce?Nie. Na tej muzyce póki co nie da się zarabiać dużych pieniędzy. Szlaki showbiznesu przetarł co prawda zespół Carrantuohill, jednak GreenWood gra głównie z pasji, zamiłowania do tego, co kocha. Sprawia nam wielką radość podczas festiwali, koncertów obserwowanie ludzi, którzy przy naszej muzyce tańczą, śpiewają. To jest dla nas największą nagrodą. Ponadto często przy piwie gra się tak zwane sesje, czyli muzykowanie dla siebie. Jest to pewna analogia jam sessions takich gatunków jak jazz czy blues. Tam jednak wykonanie opiera się na improwizacji, w muzyce irlandzkiej głównie na graniu wyuczonych melodii.
Jak popularna jest muzyka irlandzka w Polsce?
Muzyka irlandzka w Polsce staje się coraz popularniejsza ze względu na to, że wielu naszych rodaków wyjeżdża do Irlandii. GreenWood jest pewnego rodzaju pomostem między tamtą kulturą, a naszą. Otrzymujemy nawet propozycje by grać na weselach irlandczyków i polek. Tańce takie jak jigi, reele czy hornpipes są prawdziwym wykonawczym wyzwaniem. Specyficzne instrumentarium - skrzypce (zwane fiddlami), whistle, bęben - bodhran czy melodeon wymagają opanowania specjalnych technik gry, których na próżno szukać w podręcznikach akademii muzycznych. Mowa tu o tempie, pulsie i odpowiedniej dla rodzaju utworu ornamentacji. To nas kręci. Natomiast gdy myślimy o polskiej muzyce ludowej od razu na nasuwa się obraz zawodzącej staruszki w serdaku. Trzeba jednak pamiętać, że polska tradycja muzyczna posiada w sobie ogromny potencjał, który z czasem postaramy się wykorzystać. Ileż energii drzemie w oberkach, mazurach, czy pięknie staropolskiego, weselnego tańca chmielowego? Warto je ożywić dla młodego pokolenia zachłyśniętego plastikową pop - papką.

fot. Artur Kubasik

Jakie są Wasze najbliższe plany koncertowe?W zasadzie nie planujemy swoich koncertów. Na przeszkodzie stoi najczęściej fakt, że każdy z członków zespołu pracuje. Raz na jakiś czas występujemy np. w irlandzkich pubach.
W najbliższym czasie będzie nas można zobaczyć w Świnoujściu na Dniach Morza.

Jesteś również operatorem kamery w lokalnej telewizji. Czy twoja praca powoduje, że trochę inaczej patrzysz na otaczający nas świat?
To, że jestem operatorem kamery stało się przez czysty przypadek. Mając naście lat z kolegami dla zabawy zaczęliśmy bawić się kamerą mojego wujka. Nakręcaliśmy filmy oparte na własnych scenariuszach. Raz nawet wysłaliśmy jeden z nich na festiwal sztuki filmowej do Szczecina i zajęliśmy drugie miejsce. Trochę nas to podbudowało, więc gdy później ukazał się anons w Telewizji Słowianin, że potrzebują operatora długo nie zastanawiałem się, co dalej z tym zrobić… W tej chwili pracuję szósty rok. Dawniej wydawało mi się, że praca operatora nie jest niczym trudnym. Całkowicie zmieniłem zdanie...

fot. Artur Kubasik

Przekazując pewne informacje zawsze chciałem opowiedzieć w ten sposób historię, która dla odbiorcy będzie łatwa w zrozumieniu jej treści.
Z moimi kolegami, co roku planujemy nagranie kolejnego filmu, ale niestety nasze życie zawodowe stanowi przeszkodę nie do ominięcia.