wszystko wspaniale, tylko szkoda, że nikt tego dnia nie pomyślał o tych dzieciach ze szkoły integracyjnej, które musiały bardzo długo czekać na swoje popisy inscenizacyjne. dzieci głodne długo stały koło zastawionych stołów i wołały, że chcą jeść. a wystarczyło tylko odrobiny wyobraźni...no cóż, uczymy się na błędach, więc mam nadzieję, że następnym razem będzie inaczej, lepiej.

Takich spotkań powinno być więcej, bo w ten sposób usłyszy ich wołanie wiele więcej ludzi.Gratuluję Dyrekcji Zsp.4 takiego przedsięwzięcia a wszystkim nauczycielom tej szkoły i personelowi pomocniczemu za pomoc niepełnosprawnym dzieciom należy się wielki szacunek.

Dobrze, że nie ma komentarzy, takich jak w innych artykułach. Tutaj nie są potrzebe komentarze tylko konkretne działania. Działania władz, ludzi dobrego serca. Chylę czoło przed poświęceniem rodziców tych wspaniałych dzieci, jak również przed tymi dziećmi. Oni są tak naturalnie radośni, że niejeden sceptyk może im pozazdrościć takiej pogody ducha pomimo choroby. Serdecznie pozdrawiam.

Nie ma komentarzy, ponieważ rodzice pozamykali się w sobie, nie mając nadzieji na lepsze jutro pozostawieni samym sobie, bez względu na to w jakim stopniu niepełnosprawności jest dziecko.Obojętność rządu wobec niepełnosprawnych, oraz ich rodzin nie daje poczucia integracji, a jedynie pozorne ułatwia jej egzystencje.Nikt nie widzi lub nie chce widzieć problemów z tym związanych, praktycznie każdy dzień to walka z obojętnością i niezrozumieniem.Dlaczego jesteśmy sami?Wielu rodziców musiało zrezygnować z pracy zawodowej aby dziecko niepełnosprawne było wychowywane w swojej rodzinie...I co rząd łaskawie daje za to 420 złotych miesięcznie...to jest kpina oraz poniżanie tych osób.Temat rzeka i jest to nie na dzisiaj.

No dobrze to ja dodam swój komentarz, dość ogólny ale... Pokonywanie barier to nie tylko konferencje i grupy wsparcia. To znalezienie sposobu na wgapiających się ludzi, nabranie samodzielności i pokonanie bariery niskiej samooceny. A jad sączy się w innych komentarzach z poczucia krzywdy i bezradnosci. Życzę nie tyle walki co radości z pokonywania tych barier.

Dlaczego tutaj nie ma tylu komentarzy?Tutaj, gdzie naprawdę liczą się ludzkie serca a nie jad...

Podziwiam i chylę czoła przed pracą i poświęceniem tych wszystkich ludzi.