Według map Marynarki Wojennej, istniało częściowe rozeznanie w sytuacji zagrożenia minowego, szczególnie w zachodniej części polskiego wybrzeża. Życie i gospodarka morska rozwijały się dynamicznie. Stocznie pracowały na "pełnych obrotach", a porty morskie w Gdyni, Gdańsku, Świnoujściu oraz Szczecinie musiały mieć pewność, że tory wodne prowadzące do nich są bezpieczne. Wody przybrzeżne Zatoki Pomorskiej i Zatoki Gdańskiej nie były jeszcze dokładnie sprawdzone pod względem bezpiecznej żeglugi. Niemiecka Kriegsmarine, a potem siły alianckie, postawiły niezliczoną ilość min morskich, które czekały na swoje ofiary.

Według ówczesnych danych, na akwenach zatok mogło być setki min różnej "maści". Jedynym rozwiązaniem było przeprowadzenie dokładnej penetracji wód na różnych głębokościach oraz na dnie. Na prośbę ministerstwa żeglugi, Dowództwo Marynarki Wojennej otrzymało polecenie od MON na rozpoczęcie dogłębnego trałowania sprawdzającego. W tym czasie Mar.Woj. dysponowała 12 okrętami klasy 254K i 254M, bazującymi w porcie wojennym w Świnoujściu.

Realizacja tego przedsięwzięcia musiała być perfekcyjnie przygotowana. Do zabezpieczenia tak ogromnego zadania zaangażowano jednostki pomocnicze oraz wydzielony okręt desantowy ze specjalistycznym sprzętem do naprawy uszkodzeń sprzętu trałowego. Trałowanie miało być wykonywane przy użyciu trału kontaktowego MT-2, trału elektromagnetycznego TEM-52 oraz trału akustycznego BGAT. Bardzo znaczący wkład wniósł 14. dywizjon trałowców redowych, których małe jednostki były szczególnie narażone na niesprzyjające warunki atmosferyczne.

We wrześniu 1965 roku okręty dywizjonu przeprowadziły trałowanie bojowe na wodach Zatoki Gdańskiej, w kwietniu 1967 roku na wodach Zatoki Pomorskiej, w lipcu 1968 roku ponownie na wodach Zatoki Pomorskiej, w sierpniu 1970 roku na wodach Kadetrinne w rejonie Bałtyku Zachodniego, a w sierpniu 1972 roku na akwenie Zatoki Pomorskiej. Trałowanie zaminowanych akwenów było bardzo niebezpieczne i uciążliwe. Odbywało się dniem i nocą, a załogi wykazywały niebywały hart i odwagę.

Na trałowcach bazowych typu 254K, przygotowanie do postawienia trału kontaktowego MT-2 wymagało od minerów doskonałej znajomości sprzętu i siły fizycznej. Sprzęt minerski w postaci zestawu trału MT-2 był ciężki i transportowany na specjalnych wózkach. Zaczepiano poszczególne pływaki przy pomocy trałbelek i opuszczano na wodę. Trałowce typu 254M miały już na rufie dźwigi elektryczne, co znacznie ułatwiało i zabezpieczało pracę.

Trał elektromagnetyczny TEM-52 był szczególnie wymagający. Motorzyści siłowni pomocniczej, po rozwinięciu kabla za rufą i rozpoczęciu trałowania, musieli podać zasilanie w postaci impulsu wynoszącego 3000A. Pracujące agregaty trałowe napędzały prądnice o mocy 345 KW każda, a kiedy włączono impuls do kabla, obroty natychmiast spadały. Konstruktor zapewnił stałe obroty poprzez zamontowanie koła zamachowego o wadze 1500 kg.

Trałowanie odbywało się latem, a temperatura powietrza często przekraczała 25-30 stopni. Pracujące agregaty wytwarzały wysoką temperaturę w pomieszczeniu siłowni, często przekraczającą 50 stopni. Gaśnice śniegowe automatycznie się rozładowywały pod wpływem wysokiej temperatury. Po czterogodzinnej wachcie w siłowni motorzysta przez następną godzinę nie mógł dojść do siebie.

Obecne trałowce są wolne od takich sytuacji. Ministerstwo żeglugi doceniło trud marynarski, a wielu członków załóg trałowców otrzymało resortowe odznaczenia. Władze regionu również doceniły naszą pracę, odznaczając wielu z nas odznaką "Gryf Pomorski". Później nasz 12. dywizjon otrzymał zaszczytny tytuł 12. Wolińskiego Dywizjonu Trałowców.

Z okazji 59. rocznicy utworzenia 12. dywizjonu TR, przesyłam serdeczne życzenia wszystkim tym, którzy tworzyli ten dywizjon i służyli w nim! Życzę wszystkiego najlepszego aktualnym dowódcom i załogom tych pracowitych okrętów!

St.chor.szt.mar w st.spocz. Tadeusz Polański

PS. Okręty 12. dywizjonu wielokrotnie reprezentowały polską banderę w wielu portach poza granicami naszego kraju, odwiedzając takie porty jak: Kopenhaga, Rostock, Tallin, Ryga, Londyn i Rouen. Wszędzie byliśmy serdecznie przyjmowani przez mieszkańców tych miast portowych! Podczas wizyty w Londynie odwiedził nas były żołnierz armii generała Andersa. Miał jedną prośbę: aby kucharz okrętowy zrobił mu typowe danie z polskiej kuchni. Kucharz usmażył mu kotleta schabowego wielkości beretu, do tego ziemniaki i kapustę. Po zjedzeniu tego posiłku popłakał się ze wzruszenia. Bardzo tęsknił za Polską, a ten posiłek spotęgował jego żal za rodzinnym krajem.