Owe tradycyjne, sierpniowe „Dni Cesarskie”, bo tak je nazwano, były atrakcją tak dla mieszkańców, jak i tysięcy przybywających do miasta letników. Przyciągały one wielu ciekawskich z całych Niemiec, chcących pobyć w blasku cesarskiej chwały. Szczególne znaczenie podczas wizyt w Świnoujściu cesarza Wilhelma II, miały obiady na pokładzie cesarskiego jachtu „Hohenzollern”.

Zaproszenie do wzięcia udziału w obiedzie, było formą szczególnego wyróżnienia za zasługi w służbie monarchii, czy też lokalnej społeczności. Obowiązywała też w tym względzie szczególna etykieta, bardzo pilnie przestrzegana przez t.zw. hofmeistra czyli cesarskiego mistrza ceremonii. Zaproszenia do udziału w obiedzie, dostarczane były przez umyślnego adiutanta wyróżnionej osobie, na specjalnych wydrukach opatrzonych cesarskim podpisem. Na pięknie wypisanym arkuszu widniał numer miejsca przy stole, które winien on zająć, dokładna godzina wejścia na pokład oraz dyskretna uwaga dotycząca tego, jak zaszczycony winien przyodziać się na tę okoliczność. Nie było oczywiście do pomyślenia przyjście na ów obiad w sportowym odzieniu, jako że obowiązkowym był frak, smoking a u umundurowanych naturalnie galowy strój ze szpadą, orderami, szarfami i tym wszystkim co do owego sztafażu przynależało. Stali bywalcy cesarskich obiadów, z najbliższego mu otoczenia, oczywiście ekstra zaproszeń już nie otrzymywali. W każdym razie obecność przy cesarskim stole dla przeciętnych zjadaczy chleba czymś nieosiągalnym.

Tym większe było zdumienie tak osób z otoczenia cesarza, jak i stale czatujących pod „Hohenzollernem” gapiów i łowców sensacji, gdy to pewnego sierpniowego dnia 1912 roku pod trap zacumowanego przy nabrzeżu dzisiejszego Basenu Północnego, cesarskiego jachtu, zajechał również cesarski samochód, a z niego wysiadł prosty krawiec z Ahlbecku, nazwiskiem Ferdynad Egeliński. W towarzystwie asystującego mu adiutanta, wspiął się po trapie na pokład, gdzie witał go świst trapowy dyżurnej wachty i udał się do salonu. Tam przedstawiony został cesarzowi, jak też co ważniejszym osobistościom i z nieukrywanym zmieszaniem zasiadł na wskazanym mu honorowym miejscu, w pobliżu koronowanego gospodarza. Ze swym cesarskim gospodarzem z pewnym onieśmieleniem prowadził rozmowę zerkając skromnie na boki. Onieśmielenie tego niezbyt okazale wyglądającego człowieka nie zmienił toast jakim go zaszczycił cesarz Wilhelm.

Kim był ten człowiek i za jakie zasługi spotkało go owe wyróżnienie?

Otóż mistrz krawiecki o jakby swojsko dla nas brzmiącym nazwisku, zamieszkujący w Ahlbecku, był w owym czasie uznany za swoistego rekordzistę świata w dziedzinie męskiej tężyzny i rozrodczości. Już w marcu 1913 roku był on ojcem 33 dzieci urodzonych w dwóch oficjalnych związkach małżeńskich. Ojcem chrzestnym ostatniej trójki pociech, był cesarz Wilhelm II. Spotkanie z cesarzem na pokładzie „Hohenzollerna”, będące wyrazem uznania dla jego małżeńskiej wydolności, nie było ostatnim. W marcu następnego roku ów małżeński fenomen, został także zaproszony na cesarski dwór w Berlinie, gdzie przez dni kilka stanowił sensację upowszechnianą na łamach berlińskich dzienników. W obliczu coraz bardziej narastającego napięcia między europejskimi mocarstwami, podkreślano przede wszystkim to, że synowie Egelińskiego z pierwszego małżeństwa, zasilali już wówczas w liczbie 9-ciu, szeregi walecznej kaiserowskiej armii i marynarki.

Dalsze losy bohaterskiego krawca, być może naszego ziomka, nie są niestety znane. Ślad po nim pozostał jedynie w ahlbeckim muzeum, oraz w nazwie bocznej uliczki przylegającej do stadionu miejskiego u naszych sąsiadów.

Dodać tu można, że sam Wilhelm II w spełnianiu swych małżeńskich i dynastycznych obowiązków również nie ociągał się. W 1881 r. poślubił on księżniczkę Augustę Victorię von Schleswig-Holstein, która do 1890 r. wydała mu na świat 6 synów, a w dwa lata potem jeszcze córkę.

Gdzie ci mężczyźni wspaniali tacy …..

źródło: www.iswinoujscie.pl