Generacja następna, zapamiętała chyba zimę 1978/79, kiedy to w noc sylwestrową, wyspa stała się polskim biegunem zimna. Miasto pogrążone było w ciemnościach w wyniku planowych wyłączeń energii elektrycznej, a grzejniki zamarzały jako że ciepłownia miejska, jak w wielu innych miastach sparaliżowana została idiotycznymi zarządzeniami.
Takich zim z bliższej lub dalszej przeszłości można by jeszcze wiele przywołać. Tu opowiedzieć chcę pewną zimową, prawdziwą historię, którą niegdyś, przez wiele lat w Świnoujściu przypominano.

Była to także bardzo sroga zima 1923/24 rok. Już w styczniu i lutym ostry mróz skuł Zatokę Pomorską grubym lodem na odległość paru kilometrów. Ogromne kry przeganiane lodowatym wiatrem spiętrzały się i zamarzły w jedno wielkie pole i góry lodowe przypominające krajobraz księżycowy.

Dla wielu mieszkańców nadmorskich miejscowości była to niepowtarzalna okazja do odbywania dalekich spacerów po lodzie, aż do otwartych wód Bałtyku. Naturalnie spacerowicze marzli przy tym, więc marzyła im się gorąca herbata i nie tylko.

Nic też dziwnego, że pewien zmyślny świnoujski restaurator, niejaki Max Brede, popularny wśród bywalców jego lokalu jako „Wujek Max”, wpadł na pomysł, by na lodowym pustkowiu otworzyć „Eskimo-Bar”. Z dużych lodowych bloków wkrótce wzniesione zostało całkiem obszerne igloo, w którym serwowano wnet autentyczny, gorący i całkiem krzepki grog. W mig, przywracał on zmarzniętym członkom wędrowców właściwą temperaturę, chęć do życia, oraz do spróbowania następnej kolejki. Bardzo szybko wieść o egzotycznym barku rozniosła się od Międzyzdrojów po Bansin i na lodowym polu, od godzin porannych po mocno wieczorne, widać było sznureczek żądnych mocnych wrażeń i trunków panów, a i pań też, ciągnących od brzegu lub do brzegu.

Przez kilka tygodni interes rozwijał się znakomicie. Każdego niemal dnia spory gar ognistego napoju znajdował amatorów. Równie dobrze „rozchodziły się” smakowite wiedeńskie kiełbaski oraz grzane piwo. Z czasem bar Wuja Maxa zyskał spory krąg zagorzałych, stałych gości, którym do późnych godzin nocnych serwowano grog. Z każdą szklaneczką nastrój stawał się lepszy. Udzielał się on również Wujowi Maxowi, który tak, jak jego goście, z lubością raczył się grogiem, nie przesadzając przy tym z dodawaniem wody do rumu. Najpiękniejsze zaś były powroty do brzegu, przy blasku księżyca, przez lodowe pole, kiedy to z męskich piersi wydobywały się i niosły daleko frywolne zwykle piosenki.
Aż pewnego dnia, a było to gdzieś w połowie marca i pachniało już przedwiośniem, w sposób gwałtowny i zgoła nieoczekiwany, tym wspaniałym męskim spotkaniom natura położyła kres. Niespodziewany, a nagły sztorm, przełamał wielką krę. Jej część z barkiem oderwała się od pola lodowego i zwolna przesuwać się poczęła w kierunku otwartego morza.
Dramat sytuacji polegał na tym, że w kołyszącym się wraz z krą lodowym barku znajdował się nie tylko Wuj Max, ale też kilku stałych bywalców. Nadspodziewanie szybko wszyscy otrzeźwieli na tyle, by zdać sobie sprawę z powagi położenia. Sytuację, na szczęście na czas, spostrzegli z wieży obserwacyjnej piloci portowi, którzy wraz z grupą ratowników, barkasem wypłynęli w sukurs dryfującym miłośnikom grogu. Wszystkich udało się uratować, ale niestety spory zapas rumu wraz z igloo-barem i jego wyposażeniem przepadł w morskiej toni.
Po zdarzeniu tym, Wujek Max już nigdy więcej nie odważył się na podobne przedsięwzięcie, bardzo niechętnie też na ten temat rozmawiał.

----------------------------------------------------------------------
Autor wyraża zgodę na wykorzystywanie tekstów i ilustracji dla Celów edukacyjnych, z podaniem źródła informacji.

ŚWINOUJSKA WSZECHNICA INTERNETOWA
----------------------------------------------------------------------
źródło: www.iswinoujscie.pl