Udzielenie pierwszej pomocy osobie, której życie jest bezpośrednio zagrożone to nie tylko nasza dobra wola, ale wręcz obowiązek. Zgodnie z Art. 162 § 1. Kodeksu karnego „Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.” Przypomnijmy, jak reagować na wypadek dostrzeżenia osoby nieprzytomnej.

Jeśli jesteś świadkiem sytuacji, w której pewna osoba traci przytomność przede wszystkim nie możesz wykazać się biernością. Jak najszybciej podejdź do poszkodowanego i sprawdź, czy reaguje na bodźce ze świata zewnętrznego – zapytaj, czy coś się stało, czy cię słyszy. Jeśli nie uzyskasz odpowiedzi na pytanie spróbuj dotrzeć do osoby w inny sposób – potrząśnij ją za ramiona, szturchnij lub dotknij twarzy. Jeśli poszkodowany dalej nie odpowiada, jak najszybciej wezwij karetkę (numer telefonu alarmowego – 112) lub poproś o to kogoś stojącego obok ciebie – dobrze, gdyby była to konkretna osoba, ponieważ rzucane w tłum hasło „wezwijcie karetkę” wzmaga poczucie anonimowości i braku odpowiedzialności za zaistniałą sytuację. Gdy pogotowie jest już w drodze sprawdź, czy poszkodowany oddycha – przyłóż ucho do jego ust i nosa, obserwując przy tym ruchy klatki piersiowej. Jeśli stwierdzisz, że człowiek nie oddycha, natychmiast przystąp do udzielania pierwszej pomocy. Najpierw odsłoń klatkę piersiową (jest to konieczne, bo pierwsza pomoc udzielana przez ubranie nie jest taka skuteczna, jesteś więc uprawniony do pocięcia czy poszarpania czyjegoś ubrania) i znajdź mostek (na linii łączącej sutki). Na mostku ułóż podstawę dłoni, spleć palce, wyprostuj ręce, usztywnij je w nadgarstkach, łokciach i ramionach i całym ciężarem ciała wywrzyj rytmiczny ucisk na klatkę piersiową w tempie 100 uciśnięć na minutę tak, aby uginała się ona na około 3 do 5 centymetrów. W wypadku osoby dorosłej zaczynamy od 30 uciśnięć by potem wykonać 2 wdechy (odchyl głowę, zatkaj nos poszkodowanego, drugą ręką odchyl żchwę i szczelnie przykładając usta do ust poszkodowanego wdmuchuj powietrze) i przejść ponownie do uciskania itd. W wypadku dzieci najpierw wykonujemy 5 wdechów, potem 30 uciśnięć na głębokość 1-2 centymetrów. Jeśli pomocy udzielasz noworodkowi obejmij je dłońmi pod łopatki i zrób 30 uciśnięć na głębokość 0,5 – 1 centymetra.
Resuscytację możemy przerwać tylko w 3 wypadkach – gdy poszkodowany zacznie oddychać, przyjedzie pogotowie lub gdy wyczerpią się nasze siły.

Nie wykonujemy jej na powierzchniach miękkich, a przed przystąpieniem do akcji ratunkowej nie sprawdzamy tętna ani nie przykładamy lusterka do ust, by ocenić, czy poszkodowany nie oddycha. Może się też zdarzyć tak, że z pewnych względów nie możemy wykonywać oddechów – wtedy ważne jest, abyśmy zapewnili chociaż uciśnięcia.

źródło: www.iswinoujscie.pl