Rozpoczęcie nowego roku szkolnego w Szkole Podstawowej Nr 9 w Przytorze połączono z obchodami 70-lecia placówki oraz 15-lecia nowego budynku i 15 - lecia nadania Szkole imienia Jana Pawła II. Na uroczystości przybyli licznie byli nauczyciele i wychowankowie z całej Polski, wzięli w niej udział niemal w komplecie urzędnicy miasta Świnoujścia, vice kurator Jerzy Sołtysiak oraz dyrektorzy innych szkół.
Z okazji jubileuszu 70-lecia i 15-lecia nowego budynku szkoły odsłonięto tablicę pamiątkową, a na dziedzińcu został symbolicznie posadzony dąb błotnisty. Dla maluchów specjalnie w tym dniu urządzono plac zabaw. Po oficjalnych uroczystościach poświęcono i oddano do użytku boisko ze sztuczną murawą.
Po tych oficjalnych uroczystościach odbył się piknik niemal rodzinny. Można było powspominać i porozmawiać z każdym.
Piękne wspomnienia z życia swojego i mamy opowiedziała wszystkim była uczennica, później nauczycielka z Przytoru Pani Anna Twardochleb. Oto jej historia:
- To wystąpienie jestem winna mojej Mamie – Marii Wójcik, która nie doczekała tej wspaniałej chwili. Odeszła 22 maja 2016 r. Bardzo chciała być na święcie tej szkoły, Jej wymarzonej szkoły. Mama bardzo się cieszyła, że tak wspaniały obiekt powstał. Przez wiele lat zabiegała o nową szkołę dla Przytoru, pilnowała, żeby na zarezerwowanym pod nią terenie, nic innego nie powstało. Gdy szkołę wybudowano, była w niej częstym gościem. Zapraszana na różne ważne uroczystości, zawsze starała się być, dzielić się wspomnieniami, chętnie udzielała rad. Żyła nią.
Chodząc po Przytorze, spotykając swoich uczniów (Mama nigdy nie używała słowa „absolwent”, zawsze mówiła – „mój uczeń”, bez względu na to, ile ów miał lat), zawsze zatrzymywała się, żeby porozmawiać, zapytać, co słychać? Była autorytetem, uważnym słuchaczem, z Jej zdaniem liczono się, była dumna ze swoich uczniów.
Przyjechałam tu także jako absolwentka szkoły, którą ukończyłam w 1969 roku. Już jako Anna Twardochleb wróciłam do niej w 1977 roku, jako nauczycielka języka polskiego i wychowania muzycznego. Tu rozpoczęłam pracę pedagogiczną, pod okiem Mamy, mojej pierwszej, bardzo wymagającej, pani dyrektor. W pierwszym rzędzie siedzi pan radny – Sławomir Nowicki, który był wówczas moim uczniem.
Po dwóch latach wyjechałam do Szczecina. Już dwudziesty drugi rok jestem dyrektorem Ośrodka Szkolno- Wychowawczego dla Dzieci Słabosłyszących im. J. Tuwima w Szczecinie. Przyglądam się tej wspaniałej uroczystości, szukam inspiracji, bo za rok placówka, którą kieruję, a która jest najstarszą tego typu placówką w Polsce, obchodzić będzie jubileusz 60 –lecia swego istnienia.
Przyniosłam w prezencie dla szkoły ważną dla mojej Mamy pamiątkę. Co jakiś czas Jej uczniowie organizowali spotkania ze swoją wychowawczynią oraz ze swoimi nauczycielkami, paniami: Marylką Specjalską, Renią Dworakowską, Nelą Kopińską. Spotykali się na uroczystej kolacji, rozmawiali, wspominali i robili sobie pamiątkowe zdjęcie, które oprawione wisiało na honorowym miejscu w domu mojej Mamy. Ile razy Mama obok niego przechodziła wspominała swoich uczniów. Dziś, myślę, to pamiątkowe zdjęcie znajdzie swoje nowe dobre miejsce właśnie tu , a uwiecznieni na nim absolwenci, odwiedzając szkołę, wspomną swoją Wychowawczynię.
Uczniom, którzy będą za jakiś czas absolwentami, życzę wielu sukcesów. Życzę Wam, abyście po latach mogli powiedzieć - tak jak ja dzisiaj – jestem dumna/y, że jestem absolwentką/em tej szkoły.
Szkole życzę wielu przyjaciół, dalszego pomyślnego rozwoju. Pani Dyrektor, nauczycielom, całej społeczności szkoły życzę radości i satysfakcji . Kochani – jak wyśpiewaliście pięknie w finałowej piosence - „Iść , ciągle iść w stronę słońca!!!” . Podążajcie!!!
Anna Twardochleb z domu Wójcik
I my dołączamy się do tych wspaniałych życzeń.
Dajcie spokój z tym JP II, poczytajcie trochę.
Musiała Pani mieć niezłe przeżycia i kłopoty z uczniem, skoro po nauce przez tak znakomitą nauczycielkę, został tylko rzeźnikiem.
a co tam robi pisowka kobieta w-ce szefowa terminala bez uprawnień po protekcji partyjnej.