Pod koniec lat 60-tych Świnoujście jak na powojenne czasy było jak Las Vegas. Na każdym kroku - świecące neony. Polscy plastycy stawali na głowie i robili, co mogą, by zachować piękno na każdym kroku. Polska jako kraj po takich przejściach, pomimo getta i zamknięcia się w klatce komunizmu, bawi się, a ludzie szaleją. W naszym mieście w owym czasie, włączając wszystkie domy wczasowe i wszelkie kluby, było czynnych 48 kawiarni i restauracji. Czyste szaleństwo.

Ja, jako fotograf, i moi koledzy mieliśmy prawdzie żniwa. Ponieważ trudno było wykonać zdjęcie nocą, wzywano specjalistów. Lampa błyskowa to był wtedy luksus. Dzisiaj to już inny świat. Każdy ma przyzwoity aparat w nowym telefonie komórkowym… Wszystkie świnoujskie lokale miały wtedy obłożenie. Począwszy od "Gryfii" przez "Jantar" do "Albatrosa". Ja jednak skupię się na "Parkowej". „Parkowa” to kawiarnia na wolnym powietrzu, ale zadaszona w zamkniętym kwartale. Na dziedzińcu- duża przestrzeń obsadzona pachnącymi lipami. No i najważniejsze: była tam tzw. mała muszla koncertowa.

Przed wojną odbywały się tu najciekawsze koncerty dla ludzi z Berlina i wojskowych. My, młodzi, żyliśmy wtedy zachodnią muzyką Billa Haleya, The Beatles i Radiem Luksemburg ze złotą 20-tką "top twenty". W Polsce międzywojennej mianem luksusu był Sopot. No i na tamtej tradycji teraz wyrosło Świnoujście.

Jedną z bliźniaczych wspólnych imprez “Non-Stop”, były zabawy na wzór angielski, zwane „fajfklokami” (od five o’clock). W Parkowej, o piątej po południu, i o tej samej porze w Sopocie były koncerty znanych zespołów z górnej półki. Można było posłuchać i potańczyć. Przed sceną znajdowała się duża płyta, taka patelnia na 100 osób, ogrodzona metrowym delikatnym ozdobnym płotkiem. Za wejście płaciło się złotówkę i tańczyło się, aż zespół zrobił krótką przerwę. A bawić się można było przy samym Czesławie Niemenie, Mirze Kubasińskiej czy braciach Zielińskich ze Skaldów. Te wszystkie zespoły wymieniały się w sezonie, raz były w Sopocie ,raz w Świnoujściu.

Pisać można by było o tych koncertach w nieskończoność. Ja powiem o spotkaniu z Czesławem Niemenem, chyba… w 1966 roku. W tym czasie jeszcze nie robiłem zdjęcia do gazet. Niemen zobaczył mnie z aparatem fotograficznym i zapytał się, czy mogę mu pomóc. Potrzebował trochę, no może ze 100 lub więcej fotek z jego wizerunkiem na przyzwoitym poziomie. Pomogłem i bardzo szybko dostarczyłem te zdjęcia. Wtedy mi powiedział, że nie daje autografów na serwetkach z kawiarni. Zauważyłem, że był pedantem i dbał o wizerunek.

Szkoda, że Parkowa, serce dzielnicy nadmorskiej , to teraz ruina, miejsce zupełnie zapomniane. Brak mi słów, jak określić decydentów rządzących Świnoujściem od stanu wojennego, którzy o to nie zadbali...

Andrzej Ryfczyński


źródło: www.iswinoujscie.pl