Jedną z piękniejszych miejscowości o charakterze rybacko -wypoczynkowym był Lubin w gminie Międzyzdroje. Zamieszkali go napływowi Polacy, którzy jednak nie szanowali zastanych warunków, dewastowali obiekty, traktowali je trochę tymczasowo. Tak jak w całej Polsce, nie szanowali zajętego mienia.

W tym okresie powszechne było też hasło „każda cegła na odbudowę Warszawy”. Zaczęto więc burzyć domy na cegłę i wywozić ją do stolicy. Dopiero po śmierci Stalina i dojściu do władzy Gomułki wszystko się zmieniło. Nastąpiło szybkie pospolite ruszenie z odbudową i budową całej infrastruktury w kraju. Tak się też stało w Lubinie.

PTTK uruchomił pierwsze kwatery, ruszyły turnusy kolonijny. Podjęto budowę ośrodka wypoczynkowego dla młodzieży, zwanego potocznie ZSM-em. Byłem tu kilka razy i też w lipcu 1969 roku wykonałem szereg zdjęć do reportażu dla dodatku Głosu Szczecińskiego tygodnika „7-my Głos Tygodnia” o zasięgu od Szczecina przez Koszalin po Gdańsk. „Ośrodek Młodzieńczych marzeń” - bo tak można było nazwać ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy Zarządu Wojewódzkiego ZMS w Szczecinie, mieścił się nad Zalewem Szczecińskim.

Idea jego budowy zrodziła się w 1965 r., a do realizacji przystąpiono niespełna dwa lata później. Wykonano je w szybkim tempie, olbrzymia w tym zasługa młodzieży, głównie zetemesowców z DOKP Szczecin i członków KMW, którzy dzielnie pomagali budowlanym. Wkład ich pracy szacuje się na przeszło 1.5 miliona złotych. Budowa ośrodka pochłonęła przeszło 7 milionów złotych. Powstały komfortowe, luksusowe domki, mogące przyjąć 250 osób. Atrakcją dla młodzierzy było samo przebywanie w ośrodku, korzystanie z darów pięknej natury, plażowanie, kąpiele, liczne wycieczki i zabawy na świeżym powietrzu. Dodatkową rozrywkę oferował klub „Pod Karolem”, gdzie dzień w dzień przygrywał znakomity zetemesowski zespół gitarowy szczecińskiego Technikum Mechanicznego. Nazwa klubu wzięła się od imienia szefa kuchni – pana Karola Zalewskiego, uroczej i barwnej postaci ogromnie lubianej przez młodzież. Pan Zalewski kucharzył już od blisko 50 lat, gotował w znakomitych przedwojennych restauracjach przedwojennej Warszawy.

Jak donosił ówczesny Głos Szczeciński, „Kończą się roboty przy budowie pięknej kawiarni i amfiteatru na 1,5 tysiąca osób...” Ośrodek na długie lata stał się prawdziwą mekką dla turystów i wczasowiczów z całej Polski.

Minęło prawie pół wieku, a to nie tylko szmat czasu, ale też wiele zmian ustrojowych i granic administracyjnych Lubina. Ta miejscowość na początku należała do powiatu wolińskiego z siedzibą w Świnoujściu, a gminą chyba był Dargobądz? Później był dzielnicą Świnoujścia. Teraz jest to Powiat Kamień Pomorski, gmina Międzyzdroje. To i cały szereg splotów losowych spowodowało, że ten ośrodek to nawet nie ruina, on po prostu nie istnieje. To kupa gruzu i śmieci, tylko zasadzone lipy świadczą, że tu musiało być pięknie.

Ośrodek, jak wiele innych w Polsce, zaczął podupadać po wprowadzeniu stanu wojennego, a kiedy padło hasło „sztandar wyprowadź”, wszystko się załamało. Nie mieliśmy fachowców od nowego zarządzania, Za tak ważne decyzje wzięli się amatorzy. Narobiono tyle błędów, że do dziś nie możemy się z tego wygrzebać, co zbudowaliśmy i otrzymaliśmy po 1945 roku. W polskim prawie panuje bałagan. Śmiem twierdzić, że jeszcze dzisiaj nie posiadamy dobrej administracji patrząc od Warszawy, kończąc na gminie.

Andrzej Ryfczyński
źródło: www.iswinoujscie.pl