O festiwalu:
dokumentART to Europejski Festiwal Filmów Dokumentalnych z ponad 20-letnią tradycją. Od siedmiu lat również formuła organizacyjna festiwalu jest międzynarodowa – całość prowadzi dwóch dyrektorów (z Polski i Niemiec), wyboru filmów konkursowych dokonuje polsko-niemiecka komisja, a organizatorami są polska OFFicyna i niemieckie Latücht Film & Medien. Każdej jesieni festiwal jest realizowany równolegle w Polsce i w Niemczech. dokumentART przyznaje około dziesięciu nagród, w tym dwie równorzędne główne.

Europejski Festiwal Filmów Dokumentalnych dokumentART jest przede wszystkim wyznacznikiem tego, czym aktualnie jest europejski dokument. Filmy odzwierciedlają europejski punkt widzenia – są produkowane przez ludzi (autorów, producentów)
mieszkających w Europie. Same filmy powstają jednak na całym świecie. Gama formalna jest ogromna, ograniczona jedynie wyobraźnią twórców. Stąd w programie produkcje klasyczne, animacje, rekonstrukcje, produkcje łączące różne media. Dzięki temu możemy na dokumentARTcie śledzić procesy rejestrujące zmiany w otaczającej rzeczywistości, operujące pomiędzy tradycją i awangardą, dotykające i przekraczające granice gatunku. W ten sposób otrzymujemy co roku aktualną definicję „dokumentu”.

W ramach pokazu wybranych tegorocznych laureatów festiwalu (w tym roku zostało nagrodzonych bądź wyróżnionych aż 12 filmów) zobaczymy: Nagroda Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego „American Dreamer”, Thomas Haley, Francja 2012, 32'
Film w antropologiczny sposób pokazuje esencję patriotyzmu i jego różne formy. Autor komunikuje swój przekaz taktownie, pozwalając obrazom, dźwiękom oraz charakterowi głównego bohatera opowiedzieć całą historię. Prawda, jaką zyskuje "American Dreamer" dzięki głównemu bohaterowi zasługuje na wyróżnienie. Jako, że to film o patriotyzmie w Stanach Zjednoczonych światowym „supermocarstwie”, ma on tym silniejszy wydźwięk.
Nagroda Jury Studenckiego ufundowana przez Uniwersytet Szczeciński„A matter of fact”, Roshanak Zangeneh, Egipt/Niemcy 2013, 10'. Prosta i minimalna forma filmu „A matter of fact” działa na widza dosadniej, wyczulając jego słuch i wyobraźnię na trudne i ważne aspekty współczesnego świata.
Staje w opozycji do typowych obrazów, którymi jesteśmy zalewani codziennie poprzez media informacyjne. Kair w latach 2011 – 2012, czas rewolucji. Kamera skierowana na ziemię, filmuje stopy, nawierzchnie, dywany, walizki, śmieci i ulotki, za akompaniament mając uliczny hałas, urywki rozmów, okrzyki; stymuluje wyobraźnię.

Nagroda Latücht Ministerstwa Edukacji, Nauki i Kultury Meklemburgii-Pomorza Przedniego„Maria”, Claudiu Mitcu, Rumunia 2013, 19'.
W tym spokojnym i osobistym filmie widz umieszczony jest w intymnym otoczeniu, gdzie ma przywilej być bliskim świadkiem zarówno śmierci jak i życia, rozgrywających się w harmonii, w towarzystwie miłości, nadziei i humoru. Wynikiem tego jest subtelny, pełen szacunku i szczerości obraz filmowy, który pozostaje z widzem jako cenne wspomnienie na długo po napisach końcowych.

Nagroda Miasta Neubrandenburg

„Out of Frame”, Yorgos Zois, Grecja 2012, 10'

Plakat to obraz, który służy celowi. Informuje, reklamuje, przestrzega lub bawi.
Plakaty tworzą razem galerię w przestrzeni publicznej. Jednak gdyby nie było już wiadomości, gdyby zabronić reklamowania i gdyby billboardy zostały porzucone, odzwierciedlałyby one tylko naszą wewnętrzną pustkę. Puste fasady monolitycznych billboardów niemalże wykrzykują historię kraju przeżywającego kryzys.

Nagroda Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu w Greifswaldzie
„Rogalik”, Paweł Ziemilski, Polska 2012, 17'.

Kamera płynie przez pokoje, które zdają się być labiryntem. Widz zyskuje wgląd w życie i świat różnych ludzi. Młode pokolenie ucieka od smutku codzienności poprzez wszelkiej maści media, jak muzyka, telewizja, PC i technologiczne zabawki. Wszystkie
te media są powodem nieprzejednanej izolacji, ale również prowadzą do upragnionego świata równoległego w czasie i przestrzeni, dokąd ci młodzi ludzie chcą uciec. Ten psychologiczny pejzaż wzmacniany jest ruchami kamery, licznymi odbiciami i surowymi portretami. Nie osiągnąwszy niczego, mieszkańcy wsi pozostają sami.

Jazz Club Scena