Witold Gadowski jest absolwentem psychologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 10 maja 2010 do 12 października 2010 był szefem telewizyjnej "Jedynki"[1].

Laureat nagrody Grand Press 2004 w kategorii dziennikarstwo śledcze za materiały telewizyjne "Mafia paliwowa 1 i 2" (wraz z Przemysławem Wojciechowskim)[2]. W 2006 roku (wraz z Przemysławem Wojciechowskim) nominowany do nagrody imienia Andrzeja Wojciechowskiego. Laureat nagrody "Watergate", przyznawanej przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich w dziedzinie dziennikarstwa śledczego, za reportaż "Gra o PZU" (współautorzy Przemysław Wojciechowski i Jarosław Jabrzyk). W 2008 roku ponownie uhonorowany nagrodą "Watergate" za reportaż pt "Rosyjska mafia, polski rząd i gaz". W 2009 roku wraz z Przemysławem Wojciechowskim zdobywca Grand Prix na III Przeglądzie Telewizyjnych Reportaży Śledczych i Interwencyjnych "Ukryta Kamera" w Łodzi. Laureat nagrody na przeglądzie "Bazar" w Poznaniu, laureat nagrody Dziennikarzy Małopolski za dziennikarstwo śledcze (obydwie nagrody wraz z Przemysławem Wojciechowskim). Publikował m.in. w "Rzeczpospolitej", "Wprost", "Dzienniku Polskim" i polonijnych gazetach emigracyjnych. W latach 80. członek NZS i twórca podziemnego klubu politycznego "Okop". Członek założyciel Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego "Solidarność".

Dziennikarz "Czasu Krakowskiego" i reporter śledczy "Gazety Polskiej". W latach 90. korespondent wojenny na Bałkanach. Organizator konwojów z pomocą dla ofiar wojny w Kosowie. W roku 1991 kandydował do sejmu z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum, a w 1993 z listy Ruchu dla Rzeczpospolitej. W latach 2000–2002 dyrektor Wydziału Informacji UMK i rzecznik prasowy prezydenta miasta Krakowa Andrzeja Gołasia. Specjalista od spraw bezpieczeństwa i reformy policji, znawca problematyki działania tajnych służb. Autor tekstów na temat działalności rosyjskich służb specjalnych FSB, SWR i GRU na terenie Polski.

Wieloletni dziennikarz telewizji TVN, gdzie był reporterem programu "Superwizjer". Od 1 stycznia 2007 do 20 stycznia 2009 dyrektor krakowskiego oddziału Telewizji Polskiej. Jeden z pomysłodawców widowiska publicystycznego Cienie PRL-u emitowanego od 2008 roku w TVP1 oraz Małopolskiej Nagrody Filmowej "Trzy Korony Małopolski" (edycja I – 2008, edycja II – 2009)

Do maja 2010 pracował w TVN w Krakowie. Wraz z Przemysławem Wojciechowskim zrealizował cykl reportaży pt "Tragarze śmierci" opowiadający o współczesnym terroryzmie. Był jednym z autorów m.in. wywiadów z Iliczem Ramirezem Sanchezem zwanym "Carlosem" lub "Szakalem" oraz jego żoną (wraz z Przemysławem Wojciechowskim i Beatą Biel), z Hansem Joachimem Kleinem, jedną z założycielek RAF – Astrid Proll, jednym z przywódców Drugiej Generacji RAF Peterem Juergenem Boockiem i córką Ulrike Meinhof. Rozmawiał także ze słynnym francuskim sędzią Jeanem Louisem Bruguiere. Współrealizował także dwa reportaże o powiązaniach Abu Nidala z Polską.

Równocześnie powstała napisana wraz z Przemysławem Wojciechowskim książka pt. "Tragarze śmierci. Polskie związki ze światowym terroryzmem", wydana w kwietniu 2010 r.

Wykładowca reportażu na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II, dawniej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna.

Autor opowiadań, wierszy i piosenek oraz powieści "Wieża komunistów" opartej na historii FOZZ[3]. Publicysta internetowy (na: Salon24).

Od grudnia 2012 roku współpracownik czasopisma „W sieci”[4]. Wstęp wolny. Książka do nabycia w czasie spotkania w cenie 28 złotych.