Żołnierze 15 Dywizji Grenadierów SS (1 łotewskiej) dokonali zbrodni na 32 żołnierzach Wojska Polskiego z 4. kompanii 3. pułku piechoty 1 Dywizji WP, którym najpierw skrępowano ręce drutem kolczastym, a następnie wprowadzono do stodoły i spalono żywcem. Niemcy nie piszą o tym, nie uczestniczą w bardzo skromnych obchodach tej zbrodni.

Sprawą nalotu zajmuję się także od kilkunastu lat i fakty do których doszedłem, są dokładnie takie same jak przytoczonych przez czytelnika IP 234. Ogromna liczba ofiar była ustalona w sposób bardzo dowolny na zamówienie polityczne. Rzetelność wymienionych niemieckich badaczy nie przysporzyła im zresztą sympatii wielu, szczególnie starszych współobywateli. Pozdrawiam. J.P.

No i stalo sie. Niemcom udala sie rzecz niebywala w przedstawianiu historii dla wlasnej mlodziezy. W oczach mlodego pokolenia nie sa juz katami II wojny swiatowej, sa ofiarami. W szkolach ucza sie ze wszstkiemu winnien byl Hitler. O tym ze sami pierwsi zaczeli bombardowac ludnosc cywilna - ani slowa. Za plecami kazdego niemieckiego pilota, rzolnieza nie stal Hitler i nie przkladal mu pistoletu do glowy ze jak nie bedzie sztrzelal to mu wpakuje kule w leb. To byla decyzja kazdego niemieckiego rzoldaka. Jak kuba Bogu tak Bog Kubie. Do mojego ojca wtedy 10 letniego chlopca niemiecki rzolniez sztrzelal i chcial go zabic bo ten uciekal przed nim na koniu, ktory sie Nimcowi podobal i chcial mu go zabrac.Jedna z kul byla bardzo blisko glowy bo sie obtarla o ucho. Gdy czytam o organizowanych obchodach miasta z okazji nalotu na Swinoujscie mam ciagle poczucie braku rownowagi pomiedzy prezentowaniem nimieckiej postawy Niemcow w II wojnie a ich martylorogia. Inna rzecza jest mierna postawa polskich historykow.

Wojna totalna, działania zbrojne, w których walcząca strona podporządkowuje realizacji swoich celów wszystkie zasoby ludzkie, materiałowe. W niektórych wypadkach także agresywne działania wojenne zmierzające do pokonania nie tylko sił zbrojnych przeciwnika, ale całego potencjału jaki on reprezentuje, przemysł, infrastruktura, społeczeństwo stają się celem działań wojennych. Zwolennicy wojny totalnej nie uznają żadnych norm prawnych i moralnych, które mogłyby im przeszkodzić w realizacji celu, podstawowym wyznacznikiem jest efektywność działań wojennych - szybkość i skuteczność pokonania przeciwnika. Twórcą teorii wojny totalnej był niemiecki generał E. von Ludendorff. Wprowadzona w życie przez hitlerowskie Niemcy.

Rolf-Dieter Müller i Helmut Schnatz z zimną konsekwencją naukowców opisują konteksty nalotu na Świnoujście. Zdecydowanie obalają legendy, obiektywizują relacje świadków. To niezwykle ważne, bo właśnie na legendach, na sugestywnych relacjach pojedynczych świadków opierają się m.in. niemieccy neonaziści dążący do rewizji historii drugiej wojny światowej i uczynienia z Niemców nie jej sprawców, lecz ofiary. Podjaą relacje świadków. Obszernie cytuje się m.in. wspomnienia Polaka Mieczysława Bonieckiego, robotnika przymusowego, który przeżył nalot i został skierowany do grzebania ofiar. Relacje te są wstrząsające, bo nie mogą być inne, skoro bomby spadły na statek pełen ludzi, na baraki robotników w porcie, na kobiety, dzieci i starców koczujących na kejach, na ludzi, którzy uciekli do parku, licząc, że nie będzie bombardowany, bo nie miał być. Lotnicy mieli jednak nadmiar bomb. Nie chcąc ich zrzucać na miasto, zrzucili je park. Nie spodziewali się, że właśnie tam ludzie będą się chronić. Na pewno jednak „nie polowali na ludzi”, jak głosi legenda. Przerażająca tragedia, którą trzeba przypominać choćby przez ludzki szacunek dla cierpienia, pamiętając wszak o sprawcach. Obaj autorzy wyraźnie podkreślają, że bez wojny światowej, wywołanej przez Rzeszę, nie byłoby tragedii Świnoujścia. Winne jest też jej ówczesne dowództwo niemieckie, które spodziewało się nalotu, a mimo to dopuściło do panicznej koncentracji uciekinierów w mieście. Uciekali, bo któż nie ucieka przed frontem?

Czytałem szkice dwóch zawodowych historyków - prof. Rolfa-Dietera Müllera, autora m.in. opracowań o nazistowskiej wojnie totalnej i szefa komisji weryfikującej liczbę ofiar nalotów na Drezno w lutym 1945 r. (komisja ustaliła, że zginęło wówczas 20-25 tys. ludzi, a nie 200-500 tys., jak utrzymywano przez lata) oraz dr. Helmuta Schnatza, autora licznych opracowań na temat wojny lotniczej i masowych bombardowań, w tym naukowej monografii nalotu na Świnoujście (2005). Rolf-Dieter Müller i Helmut Schnatz zajmują się szczegółami nalotu, ale nie po to, by udowadniać jego okrucieństwo (oni o tym w ogóle nie piszą), lecz by ustalić jego zasadność, cele, liczbę ofiar. Z ustaleń wynika, że podawana przez lata liczba 20-28 tysięcy ofiar nie jest i nie może być prawdziwa, a zaczęła się pojawiać dopiero w połowie lat 60. Obaj historycy piszą, że w Świnoujściu mogło zginąć do 10 tysięcy osób. Nie można też nazywać Świnoujścia „drugim Dreznem”. Podkreślają, że nalot 12 marca był uzasadniony militarnie i nastąpił po dwukrotnej prośbie dowództwa radzieckiego, które uzyskało informacje o dużej koncentracji niemieckiej floty wojennej w świnoujskim porcie. Z materiałów amerykańskich wynika, że bombardowany był przede wszystkim port, bo chodziło o zniszczenie floty wojennej. Niemieckie dowództwo dopuściło jednak do ogromnej koncentracji uciekinierów w Świnoujściu, zwłaszcza w okolicach przepraw przez Świnę. To była przyczyna tak wielu ofiar wśród ludności cywilnej.

Przed postępującym od wschodu frontem, w kierunku na wschód, wozami konnymi, statkami i pociągami, a nawet pieszo uciekało 14 milionów ludzi. Kierunek ucieczki był chyba jednak odwrotny...