Do odbycia owej podróży Wilhelm II został zaproszony przez kupców i przemysłowców szczecińskich, chcących przybliżyć mu problemy związane z żeglugą na wodach Zalewu Szczecińskiego i zatoki Pomorskiej w okresie zimowym. Przed stu z góra laty tor wodny na Zalewie był praktycznie od grudnia a nawet końca listopada do marca niemal całkowicie zalodzony. Tegoroczna i ubiegłoroczna zima powoli ten dawny stan zaczynają nam znowu przypominać. W takich to warunkach funkcjonowanie żeglugi i utrzymanie rytmicznych dostaw węgla drogą wodną dla szczecińskiego przemysłu, uzależnione było od posiadania kosztownej w budowie i eksploatacji flotylli lodołamaczy. Ponieważ apetyty szczecińskich fabryk na dostarczany angielski węgiel były coraz większe, zapewnienie bezpiecznej żeglugi w każdej porze roku, było niezwykle ważna sprawą. Szczecińscy przemysłowcy i kupcy czynili wówczas starania o uzyskanie państwowego wsparcia dla budowy nowych, sprawniejszych lodołamaczy. Te którymi dysonowano, nie zawsze bowiem z zadaniem tym sobie radziły.

Przyjmując zaproszenie Wilhelm II przybył wraz z całą świtą z Berlina do Świnoujścia, specjalnym pociągiem 13 stycznia 1891 roku we wczesnych godzinach porannych. Po porannej kawie udał się na pokład jednego z trzech lodołamaczy, oczekujących przy nabrzeżu w rejonie Kapitanatu Portu. Ten, na którym znakomity gość i berlińska świta podróżować miała, nosił nazwę „Berlin” i został naturalnie wcześniej, odpowiednio przygotowany. Wszystkie pomieszczenia wyłożone zostały dywanami, na ścianach znalazły się obicia i obrazy. W wydzielonej części ogromnej ładowni węgla, zbudowano salon bankietowy i bufet. Odpowiednio też „spreparowany” został mostek kapitański a wszystkie korytarze i pomieszczenia, w będące jeszcze wówczas rzadkością oświetlenie elektryczne.

Na mały w końcu stateczek zaokrętowała się imponująco wielka świta, niemal taka, jaka towarzyszy współczesnym nam ojcom narodu. Cesarzowi towarzyszył mianowicie marszałek dworu, dwaj adiutanci w randze generałów, dodatkowo, jako adiutant wyższy rangą oficer marynarki wojennej, dowódca cesarskiej floty, dwaj adiutanci ochrony, lekarz przyboczny, tajny radca gabinetu, a także nadworny bibliotekarz z podręcznym cesarskim księgozbiorem. Na pokładzie gęsto rozmieszczono marznących niemiłosiernie na 10 stopniowym mrozie lejbgwardzistów, dzisiaj nazywanyh prozaicznie BOR-owikami. Naturalnie, nader skutecznie przeszkadzali oni załodze w manewrach. Całą sytuacje skwitował lakonicznie dowódca „Berlina”, odziany w galowy mundur, kapitan Marx, nazywając swój statek „pływającą menażerią”. Dodać należy, że na dwóch pozostałych lodołamaczach sytuacja nie była dużo lepsza. W znacznie gorszych warunkach już bez dywanów i sali bankietowej płynęli na nich inni dygnitarze z Berlina, Szczecina oraz miejscowa śmietanka kapitału. Razem ponad 80 osób.

Punktualnie o 8-ej rano kawalkada odbiła od nabrzeża, biorąc kurs na główki świnoujskiego portu. Lodołamacze wyszły poza falochron, w kierunku oddalonego o około pół mili pola lodowego, celem zademonstrowania manewrowych i skuteczności torowania drogi przez lód. Pogoda była znakomita, zatem cesarz czas dłuższy przebywał na skrzydłach kapitańskiego mostku, względzie na pokładzie. Jak to zwykle bywa, piejący z zachwytu lokalny żurnalista tak to opisał: „ Cesarska wysokość wykazał niezwykłe zainteresowanie i rzadko spotykaną znajomość rzeczy”. Jak z dalszej relacji wynika, Cesarz Pan wychylał się nawet za burtę by ocenić grubość lodu. Ba nawet do maszynowni zaglądnął, dla wsłuchania się w pracę silnika. Tamże wykazał cesarska troskę o to, czy pracujący na dole mechanicy i palacze mają wystarczająco dobre powietrze.

Po około godzinnym płynięciu na północ, kawalkada lodołamaczy wykonała zwrot przebijając się przez zalegający na Zatoce Pomorskiej lód i skierowała się do główek świnoujskiego portu. Tuż przed falochronem, cesarski lodołamacz z należytymi honorami salutowany był przez amerykański statek pasażerski „Polaris”, będący w drodze do Kopenhagi. Zgodnie z obowiązującym ceremoniałem wejście do portu lodołamacza z cesarzem na pokładzie uhonorowano salutem 30 salw armatnich z nadmorskiej twierdzy. Wzdłuż nabrzeża zaś, aż czarno było od tysięcznych tłumów witających jego cesarską wysokość. Związki strzeleckie, strażacy, związek kobiet, chóry, orkiestra i wreszcie gapie. Oddajmy znowu głos dziennikarzowi anno 1891: „Zaległa cisza i rozbrzmiały pierwsze dzwony ody na cześć cesarskiego gościa. Nagle nad orszakiem cesarskim przeleciało stado dzikich gęsi i niezwykła o tej porze para królewskich ptaków, łabędzi, jakby i one cześć swą oddać chciały”. Ucz się młoda i starsza generacjo świnoujskich dziennikarzy, jak relacjonować np. imprezę z udziałem miejscowych osobistości!

Około 10.30 lodołamacze ponownie odcumowały i przy wtórze syren okrętowych, kanonady fortecznych dział i patriotycznych pieśni, wzięły kurs na Zalew Szczeciński naturalnie przez kanał, dziś Piastowskim a wówczas Cesarskim zwany. Oszczędzę Czytelnikom kolejnych dziennikarskich zachłyśnięć sprzed 120 laty, choć były one naprawdę śliczne. Wspomnieć tylko można, że cała droga do Szczecina była należycie udekorowana, zaś tłumy na zamarzniętym Zalewie towarzyszyły kawalkadzie do późna. Już po zapadnięciu zmroku witał Szczecin cesarza Wilhelma II. Naturalnie były fajerwerki, pochodnie, delegacje, przemówienia. Jednym słowem „Cysorz to miał klawe życie…”

Efekty wizyty nie były rewelacyjne. Na nowy lodołamacz przyszło jeszcze dość długo czekać. Nazywał się on „Stettin”, przeżył ostatnia wojnę i pływa nadal jako statek muzeum z załogą składającą się z emerytów – pasjonatów. Będąc nadal sprawnym cumował także w Świnoujściu na przełomie lipca i sierpnia1998 roku.

W jego kapitańskim salonie wisi zdeponowany przez obecnego właściciela obraz, będący wierną kopią tego, który wisi w świnoujskim muzeum. I praktycznie nikt nie wie, który jest oryginałem, a który kopią. Może obydwa są kopiami, a może obydwa oryginałami ? Artyści malarze sprzed ponad stu laty też potrzebowali pieniędzy…


źródło: www.iswinoujscie.pl