Świnoujskie przedsiębiorstwo już wcześniej, jeszcze za dyrektora Jana Sołtana zapoczątkowało rozbudowę i modernizacji floty łowczej. W miarę przekazywania niezbyt udanych lugrotrawlerów szczecińskiemu „Gryfowi”, wprowadzała „Odra” trawlery motorowe produkcji Stoczni Gdańskiej o znacznie większej zdolności połowowej i swobodzie pływania. Operowały one na łowiskach Morza Północnego i wkrótce w poszukiwaniu lepszych łowisk popłynęły na dalsze akweny, na szelf celtycki i Morze Irlandzkie, potem zaś na Lofoty, w pobliże Islandii. Dzięki dużym ilościom świeżych ryb, których one dostarczały, możliwym było lepsze wykorzystanie lądowego potencjału przetwórczego zakładu. Uzasadnionym stało się też uruchomienie w 1961 roku własnej wytwórni konserw. Już wtedy również podjęte zostały starania o uzyskanie wykwalifikowanej, własnej kadry pracowników. Starania o uruchomienie szkoły przyzakładowej a następnie Zasadniczej Szkoły Rybołówstwa Morskiego kontynuował z wielkim sukcesem Juliusz Hebla rozumiejąc ich sens i znaczenie dla przedsiębiorstwa.

W latach 1961 – 1964 Juliusz Hebel oddelegowany został do pracy w GAL (Gdynia America Line) w Londynie. Mieszkając w North Shields zajmował się sprawami polskiej floty rybackiej zawijającej do Anglii. Po powrocie do kraju, został początkowo wicedyrektorem Zjednoczenia Gospodarki Rybackiej (ZGR) w Warszawie a później po przeniesieniu jego siedziby do Szczecina pracował jako jego dyrektor naczelny.

Dla nas świnoujścian ważnym jest to, że w 1969 roku nastąpiło ponowne powołanie Juliusza Hebla na stanowisko dyrektora naczelnego PPDiUR „Odra”. Pełnił je do 1978 roku. W dziejach tego przedsiębiorstwa i jego kilkutysięcznej załogi był to okres szczególnego rozwoju połowów, spowodowany wprowadzeniem do eksploatacji trawlerów łowiących z rufy typu „Albakora” ( B-23 ) a następnie „Foka” ( B-18 ) i kolejnych jeszcze doskonalszych typów. „Odra” stała się jednym z większych armatorów dysponując wielką flotą nowoczesnych statków rybackich, dostosowanych do połowów na wszystkich morzach i oceanach świata. I rzeczywiście łowiły one wszędzie. W 1973 roku „Humbak” poraz pierwszy łowił na Pacyfiku, a w 1975 roku „Tazar” ruszył w zwiadowczym rejsie do wybrzeży Antarktyki, „Murena” na Oceanie Indyjskim a w 1977 r. „Waleń” dotarł na bogate łowiska szelfu argentyńskiego.

Z inwestycjami na morzu współgrały inwestycje na lądzie. W tym czasie powstała druga, nowocześniejsza chłodnia składowa, nowy basen portowy, własny ośrodek remontowy a wreszcie kompleks szkoły przyzakładowej, późniejszego Zespołu Szkół Rybołówstwa Morskiego. Do użytku oddano je w 1978 roku. „Odra” przekazała szkole supertrawler S/T WDA, czyli słynną "Emilię Gierczak", statek rybacki przerobiony na statek szkolny.

W 1978 roku Juliusz Hebel ponownie pożegnał „Odrę” by pracować w Irlandii, jako radca handlowy Ambasady Polskiej. Po powrocie do kraju w 1981 roku, przeszedł na emeryturę, pracując dorywczo jako konsultant. Przez wiele lat pozostawał doradcą Organizacji ds. Żywności i Rolnictwa ONZ (FAO).

Wrócę jeszcze do wielkiej pasji Juliusza Hebla - żeglarstwa. Oddawał się jej także po wojnie. W 1947 roku dowodził jachtem SZKWAŁ w rejsie do Sandhamn, Sztokholmu i Visby. Otrzymał wtedy z rąk barona Cahier srebrny puchar za najszybsze przejście trasy Gdynia-Sandhamn. W dziesięć lat potem, w 1957 r. poprowadził dwa polskie jachty „Gen. Mariusz Zaruski” i „Zew Morza” do Narwiku. Jachty przewoziły ziemię podhalańską na groby Strzelców Podhalańskich poległych w obronie Norwegii. Tu w Świnoujściu, w latach 1958 – 59 był jednym z pierwszych organizatorów i komandorów Jachtklubu 4 Wiatry. Klub ten pomyślany jako ośrodek szkolenia żeglarskiego „Odry” po zmianach istnieje do dzisiaj. Obycie z wodą i wiatrem oraz stopnie żeglarskie, zdobyło w nim setki młodych świnoujścian.

Można bez najmniejszej przesady powiedzieć, że Juliusz Hebel współtworzył od podstaw polskie rybołówstwo po wojnie i czynił je w swoim czasie, światową potęgą. Był człowiekiem otwartym na wiedzę, na nowe technologie. Lubił wyzwania i nie bał się podejmować decyzji. Dużo podróżował, znał biegle język angielski i niemiecki, co pozwalało mu przenosić na polski grunt najnowocześniejsze metody zarządzania i eksploatowania przedsiębiorstw. Był człowiekiem skromnym, pogodnym. Był bardzo lubiany przez wszystkich, którzy go bliżej znali. Gdy zaczęły się kłopoty z rybołówstwem, starzy pracownicy powtarzali: „Gdyby był Hebel…” Czy byłby w stanie zapobiec upadkowi „Odry”? Nie sądzę. Obiektywnych praw ekonomii nie można zmienić. Jedno tylko wydaje się pewnym, z Heblem ten upadek przedsiębiorstwa nie następowałby taki kosztem załogi, jak to miało miejsce.

Juliusz Hebel otrzymał najwyższe polskie odznaczenia państwowe i resortowe, m.in. order Budowniczego Polski Ludowej, wówczas najwyższe cywilne odznaczenie. Jemu ten order nadano akurat nie za zasługi polityczne, podobnie jak profesorowi Tadeuszowi Kotarbińskiemu. Andrzejowi Wajdzie, Arkademu Fiedlerowi czy Stanisławowi Lorentzowi. Juliusz Hebel zmarł 6 listopada 1996 w Świnoujściu i pochowany został w Międzyzdrojach na tamtejszym cmentarzu komunalnym.

źródło: www.iswinoujscie.pl