Pan Zdzisław Wincenty Podkowski, o którym to piszę, urodził się w 1924 r. Do wojny zamieszkiwał wraz z rodziną w Kaliszu. Tam też chodził do szkoły podstawowej i podjął naukę w liceum. Przerwał ją wybuch II wojny światowej. Po włączeniu terenów Wielkopolski do III Rzeszy i utworzeniu z nich tzw. Warthegau ( Okręgu Warty ), rodzina Podkowskich została wysiedlona do tzw. Generalnej Guberni i zamieszkała w Krakowie. Lata wojny dla młodego człowieka były czasem poszukiwania dorywczej chociaż pracy, drobnego handlu i beznadziejnej egzystencji. Po wyzwoleniu, gdy tylko ruszyło polskie szkolnictwo, nieco wyrośnięty już uczeń, podjął naukę w liceum ogólnokształcącym w Krakowie. Kończył je w 1946 r. z wynikiem bardzo dobrym, wykazując szczególne zainteresowanie naukami humanistycznymi. Nie od razu po maturze mógł jednak kontynuować naukę. Skrzecząca rzeczywistość sprawiła, że trzeba było podjąć pracę , by pomóc rodzicom w codziennym wiązaniu końca z końcem. Młody, zakochany w literaturze i książkach absolwent liceum, podjął więc prozaiczną pracę magazyniera w Centrali Druków Administracji Państwowej. Jeśli nawet praca wśród paczek z formularzami i kwitariuszami nie miała nic, ale to nic wspólnego z miłością do książek, ani nie zachwycała płacowo, była to jednak praca. Co ważne, istniała możliwość, by w wolnych chwilach przygotowywać się do wymarzonych studiów wyższych. I wreszcie ten czas nadszedł. W latach 1951 – 54 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, na kierunku humanistycznym. Opinia władz uczelnianych z okresu studiów podkreślała pracowitość i inteligencję studenta i określała go „typem książkowo - erudycyjnym”. Wskazywano też na okazywany szacunek do pracy, koleżeńskość. Tyle, że do działalności politycznej nie garnął się.

Jak nazwa szkoły wskazywała, kształcono w niej nauczycieli, których wtedy w zniszczonym wojną kraju bardzo brakowało. Szczególny ich brak występował na Ziemiach Odzyskanych, w tym na Pomorzu Zachodnim. Nic zatem dziwnego, że już w maju 1954 r. świeżo upieczony absolwent krakowskiej WSP podjął pracę w świnoujskim Liceum Ogólnokształcącym, jako nauczyciel języka polskiego w klasach od VII do XI. Na początek, nowy nauczyciel otrzymał służbowy pokój w budynku szkolnym, ze stołem, żelaznym łóżkiem i czajnikiem, przydzielonym mu przez ówczesnego dyrektora Władysława Dudara. Pan Zdzisław z wielką pasją rozpoczął swą wielką przygodę pedagogiczną jako nauczyciel dodatkowo prowadzący bibliotekę szkolną. W opinii podpisanej z 1956 roku, wskazano na bardzo dobre przygotowanie do zawodu oraz wysoki poziom metodyczny prowadzonych lekcji, sumienność i pracowitość nauczyciela. Z racji pracy bibliotekarskiej potrafił nader skutecznie zainteresować uczniów lekturami szkolnymi i literaturą. Z racji wielkiego zaangażowania w życie sportowe, szybko zdobył też sympatię uczniów bardziej ceniących tę dziedzinę aktywności człowieczej. Bardzo często widywano go w sportowym przyodziewku, biegającego po plaży m.in. w towarzystwie pana Witolda Rusakiewicza.

Pracowitość i zaangażowanie nauczyciela sprawiły, że już w 1957 roku powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora do spraw młodzieży i wychowania. W tak zwanym międzyczasie zawarł związek małżeński z nauczycielką języka polskiego Weroniką Bułą. Małżonkowie wraz z urodzonym kilka lat potem synem, zamieszkiwali przy ulicy Chopina.

W styczniu 1960 roku Zdzisław Podkowski powołany została na stanowisko dyrektora świnoujskiego Liceum Ogólnokształcącego, po ustąpieniu Władysława Dudara. Nowy dyrektor, całkiem nieźle radził sobie z kierowaniem sporym zespołem ludzi oraz rozlicznymi problemami szkoły. Zmorą były nieustające remonty, zdobywanie środków na zakup pomocy naukowych, rzeczy małych i dużych. W czasach dyrektorowania pana Podkowskiego uporządkowane zostało obejście szkolne, wybudowano ogrodzenie, a w miejscu zburzonego w czasie wojny skrzydła i rumowiska po budynku straży pożarnej, powstało służące do dzisiaj młodzieży, boisko szkolne. Zadania administracyjne znacznie ograniczały możliwość pracy pedagogicznej. By zachować bezpośredni kontakt ze szkołą i młodzieżą, nauczał więc języka francuskiego w pierwszych klasach liceum. Szkoła i uczniowie wypełniały jego czas bez reszty, nawet kosztem życia osobistego. Przeżywał każdą maturę, losy każdego niemal potencjalnego studenta i z wielką dumą opowiadał o „swoich” dziewczętach i chłopcach. Szacunek i autorytet zespołu nauczycielskiego, jakim kierował, zdobył spokojem, wielką kulturą osobistą i umiejętnością współżycia z ludźmi. Uczciwy i wymagający jednakowo wobec siebie jak i innych, potrafił w tym zespole wytworzyć atmosferę swobodnego, twórczego myślenia.

Po jego skrzydłami dojrzewali nauczyciele będący dzisiaj legendą świnoujskiej oświaty: małżonkowie Kardaszowie, znakomity matematyk Zenon Mroczkowski, fizyk Stefan Sroka, Janina Lech i wielu, wielu innych. Szkoła, dzięki nauczycielom i uczniom zdobyła w tym czasie renomę jednej z najlepszych w województwie. Dyrektor tej szkoły nie ustawał także w pracy nad sobą. Mimo nawału zajęć podjął studia magisterskie na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu i ukończył je z wynikiem bardzo dobrym, w 1975 r.

Dyrektorowanie w LO przekazał w 1978 roku pani Janinie Lech. Nie oznaczało to rozstania z zawodem. Do końca pracował jako zastępcą dyrektora Liceum dla Pracujących. Zmarł 28 lutego 1985 r. w czasie pracy, przy biurku w swym gabinecie.

Na cmentarzu w obecności setek ludzi żegnał go, także już nieżyjący Władysław Dudar, słowami: „Trzydzieści jeden lat temu przyjmowałem Cię do pracy, teraz żegnam Cię. Spoczywaj w pokoju”. Zdzisław Podkowski pochowany został w t.zw alei zasłużonych Cmentarza Komunalnego. Jego więcej niż skromny nagrobek, ustawiony swego czasu przez administrację cmentarza, niczym się nie wyróżnia. Dobrze, że od czasu do czasu odwiedzają go uczniowie naszego Liceum, kwiatkami i zniczami oddając część pamięci bardzo dobrego człowieka i pedagoga.

źródło: www.iswinoujscie.pl