Praca w Świnoujściu nie należała do łatwych. Zorganizowanie nowej struktury wojskowej w warunkach miasta i obszaru wszechwładnie kontrolowanego przez Rosjan, przy ogólnych zniszczeniach i niedostatkach materiałów i właściwych ludzi, wymagało wyjątkowej odporności psychicznej, pracowitości i inwencji. Cech tych komandorowi nie brakowało, czego efektem było stosunkowo szybkie stworzenie podstaw organizacyjnych i materialnych dla świnoujskiego garnizonu MW.
Komandor W. Steyer wraz małżonką Marianną zamieszkał w narożnym budynku u zbiegu placów Słowiańskiego i Wolności. Tuż obok w budynku przy ulicy Armii Krajowej 12, znajdował się wtedy sztab polskiej Komendy Portu Wojennego. Mimo nawału pracy, Włodzimierz Steyer znajdował czas na niezbędne kontakty z polskim środowiskiem. Z przekazanych wspomnień wynika, że na stopie towarzyskiej państwo Steyer spotykali się często z wice starostą Patrycjuszem Dudkiewiczem, z Zofią i Stanisławem Kuglinami, wreszcie z ówczesnym proboszczem księdzem Kazimierzem Matlakiem. W tym gronie grywano często w kanastę lub też w pospolitego „tysiąca” czy „Baśkę”, jako że ani proboszcz, ani tym bardziej stary wilk morski, wrogami tej rozrywki nie byli.
W grudniu 1946 roku Włodzimierz Steyer w uznaniu zasług dla rozwoju marynarki otrzymał stopień kontradmirała. Był to pierwszy polski admirał w dziejach Świnoujścia. Niebawem świnoujski epizod w jego życiu zakończył się.

Stacjonujące wówczas w Świnoujściu jednostki polskiej floty wojennej nie mogły imponować swoją siłą bojową. Były to zbudowane w latach 1934 – 39 w polskich stoczniach, t.zw. minowce czyli poławiacze i stawiacze min. W 1939 roku stały się one zdobyczą wojenną Niemców, następnie przezbrojone zostały bodajże w Kilonii . Po wojnie przez przedstawicieli polskiej misji wojskowej zostały odnalezione w Travemünde i 12 marca powróciły na Oksywie. Po krótkim pobycie w Świnoujściu, gdzie były wizytowane przez dostojników ówczesnego rządu polskiego, przybyłych na wielka imprezę propagandową „Trzymamy straż nad Odrą” do Szczecina, okręty 16 kwietnia odpłynęły do Gdyni. Tam poddane zostały koniecznemu remontowi. Już jesienią 1946 r. do Świnoujścia wrócił „Żuraw” , następne zaś przycumowały ponownie w Świnoujściu w połowie 1947 r. Pełniły tu służbę do połowy 1949 r.
W okresie ich nieobecności od 3 maja 1946 roku stacjonował w Świnoujściu kuter patrolowy „Hel”. Okręt i jego załoga uczestniczyła w tragicznym zdarzeniu na Zalewie Szczecińskim latem 1947 roku, kiedy to podczas dobijania do stateczku „Piast”, utonął dowódca „Helu” ppor. Kazimierski i trzech innych członków jego załogi. Po tym zdarzeniu, w sierpniu tego roku okręt przekazano do dyspozycji gdańskiego Oddziału WOP.

W jego miejsce wszedł do służby w Świnoujściu okręt produkcji radzieckiej, ścigacz artyleryjski o wyporności 74 t. „Błyskawiczny”, bo takie nosił imię był jednostka szybką ( do 20 węzłów), częściowo opancerzony, uzbrojony w 2 działka i 2 wielkokalibrowe karabiny maszynowe oraz wyrzutnię bomb głębinowych. Jego załogę stanowiło 24 marynarzy. W 1949 na uzbrojenie SON weszła druga taka sama jednostka. Kolejnym nabytkiem był ciężki kuter uzbrojony „Okoń” , również przedwojenny okręt ze składu Flotylli Pińskiej. To że stacjonował Świnoujściu nie oznaczało że pływał po morzu, patrolował granicę na Zalewie Szczecińskim. Jeśli wychodził w morze to przy dobrej pogodzie na wody Zatoki Pomorskiej. Z czasem stan posiadania marynarki w Świnoujściu zwiększył się o bardzo różne jednostki w tym: barka motorowa, prom desantowy ( 60 t.), 2 kutry motorowe KM 21 i 22, kutry trałowe nr 1 i 2, oraz 2 poniemieckie barki desantowe.
Ponieważ praktycznie cały port zajęty był w początkowym okresie przez Rosjan port polskiej MW rozciągał kilkaset metrów się wzdłuż Wybrzeża Władysława IV od Placu Słowiańskiego poczynając.

Przy stosunkowo słabych siłach morskich, jakimi dysponował SON następowała sukcesywnie rozbudowa jednostek pomocniczych i lądowych. Na przełomie 1946 / 47 funkcjonowała już mocno rozbudowana struktura z dowódcą W. Steyerem i jego zastępca do spraw politycznych kpt Stanisławem Rakoczym. Sztab z szefem sztabu kpt. Kazimierzem Kraszewskim, Komendą Portu Wojennego kpt. Stefanem Filutowiczem. Poważną jednostkę stanowiła Kompania Wartownicza pod dowództwem kpt E. Jereczka, która przekształciła się w Kompanię Ochrony Portu dowodzoną przez kpt. Korabia. Kompania miała jeden pluton szkolny, który już w końcu 1947 r wypuścił 30 podoficerów. Na SON składała się jeszcze kompania łączności, Kompania Saperów Morskich. Ogółem SON dysponował już liczbą ponad 600 osób a swój obszar zabezpieczał początkowo trzema ( Trzebież, Dziwnów, Niechorze) a potem sześcioma posterunkami obserwacyjno – strażniczymi.
Wejście w społeczne życie miasta znacznej grupy zorganizowanych, relatywnie młodych i pełnych inicjatywy ludzi stanowiło dla niego ważny czynnik rozwojowy. Znaczna liczba oficerów i podoficerów, ale także marynarzy służby czynnej pozakładała w mieście rodziny, pozostała jako jego aktywni obywatele. Po przejściu do cywila włączali się w życie gospodarcze podejmując pracę głównie w rozwijających się z czasem instytucji gospodarki morskiej.

Obecność w Świnoujściu jednostek wyspecjalizowanych w oczyszczaniu akwenów z min, zaowocowała wykonaniem niezmiernie ważnych dla gospodarki morskiej rozminowań okolicznych akwenów. Wymagał tego przede wszystkim szybko powracający do życia port szczeciński oraz uruchomiona w początkach 1948 roku morska żegluga promowa do portów szwedzkich. Od czerwca do końca sierpnia 1948 roku okręty 2 Dywizjonu Trałowców z Gdyni, stacjonujące czasowo w Świnoujściu, usunęły miny kontaktowe i akustyczne z Zatoki Pomorskiej do wysokości Wolgastu oraz z części Ławicy Odrzańskiej wraz z torami wodnymi, a także z dojść do Międzyzdrojów i Dziwnowa.
Od początku organizowania SON i jego świnoujskiej floty problem było utrzymanie zespołu w miarę jednolitych jednostek. Nie sprzyjały temu działania podjęte przez dowództwo Marynarki Wojennej. Przydzielone początkowo jednostki dla Szczecińskiego Obszaru Nadmorskiego bardzo szybko po wejściu do Świnoujścia, odpłynęły do Gdyni, a w ich miejsce wpłynął zespół niezwykle różnorodnych okrętów. W styczniu 1947 r. Włodzimierz Steyer awansowany został na kontradmirała, a w następnym miesiącu przeniesiony do Gdyni na stanowisko dowódcy Marynarki Wojennej. Zgodnie z jego koncepcją skoncentrowania floty w Gdyni, w lipcu 1949 roku świnoujska flotylla SON została rozformowana a trałowce odpłynęły tym razem już na stałe do Gdyni. W Świnoujściu pozostał zespół różnorodnych jednostek, w którym największą wartość bojową przedstawiały dwa ścigacze oraz ciężki kuter „Okoń”.
Następcami admirała Włodzimierza Steyera na stanowisku dowódcy SON od lipca 1947 r. byli kmdr por. Marian Wojcieszek do 1949 r. i z kolei do 1950 r. kmd por. Robert Kasperski.

Wkrótce nadeszły kolejne zmiany organizacji obrony tej części polskiego wybrzeża. Wiązały się one ze zmiana sytuacji międzynarodowej połączonego z redukcją sił zbrojnych. Zmiany poszły w kierunku budowy baz morskich i artyleryjskiej osłony przybrzeżnego szlaku komunikacyjnego przez nabrzeżne baterie artylerii stałej i ruchomej. Koncepcja ta legła u podstawy powołania rozkazem dowódcy Marynarki Wojennej nowej struktury organizacyjnej, której nadano nazwę Baza Marynarki Wojennej w Świnoujściu. Pierwszym jej dowódcą mianowany został kmdr por. Tadeusz Rutkowski.

źródło: www.iswinoujscie.pl