Niestety, mimo wielkiego serca projektodawcy, skończyło się na zamysłach i wydaniu w późniejszym okresie serii pocztówek z motywami świnoujskimi, autorstwa tegoż Stanisława Kuglina. Na coś więcej niestety szans nie było. Zbyt mało mieszkało tu wówczas Polaków, a i polityczne realia tamtych czasów, nie sprzyjały powstawaniu lokalnych wydawnictw. Nawiasem mówiąc w ciągu kilku powojennych lat, z trudem docierały tu nawet gazety ze Szczecina.

Minęło kilka lat. W początkach lat pięćdziesiątych, w okresie szczególnie intensywnej indoktrynacji ideologicznej w duchu socjalistycznym, zgodnie z zaleceniami partyjnego pionu propagandy, każda niemal wojewódzka gazeta partyjna ( innych w zasadzie nie było ), posiadała społecznych korespondentów terenowych. Ich zadaniem było ukazywanie nieprawidłowości w życiu społecznym, demaskowanie biurokracji, tzw. bumelantów, czy innych postaw, niezgodnych z ówczesnymi socjalistycznymi wzorcami osobowymi. Tacy korespondenci, akceptowani naturalnie przez powiatową instancję PZPR, działali naturalnie także w Świnoujściu i w tzw. terenie. Ich korespondencje, zamieszczone głównie na łamach terenowej edycji „Głosu Szczecińskiego” obfitowały w opisy paskudnej, antysocjalistycznej, kreciej roboty tutejszych wrogów klasowych i sabotażystów, a w praktyce Bogu ducha winnych ludzi, którzy mieli pecha podpaść partyjnemu nadgorliwcowi.

Wyższą, skuteczniejszą ponoć formą oddziaływania na świadomość mas, według ówczesnych specjalistów od ideologii, było wydawanie „ w terenie” okazjonalnie drukowanych gazet jednodniówek, redagowanych przez lokalny aktyw polityczny. Nie inaczej też było w wypadku Świnoujścia. Ukazywała się tutaj nieregularnie, w latach 1952 – 56 jednodniówka o tytule „Głos Woliński”. Jej oficjalnym wydawca był Powiatowy Komitet Frontu Narodowego.

Były to niewielkie formatem gazetki, 3 – 4 kartkowe, niezbyt skomplikowane tak w formie jak i w treści. A więc sprawozdania z konferencji i plenarnych posiedzeń komitetu PZPR, raporty „z frontu” żniw, skupu zboża czy żywca, sylwetki bohaterów pracy socjalistycznej i oczywiście notatki o paskudnych kułakach czyli rolnikach, którzy nie dawali sobie rady z obowiązkowymi dostawami płodów rolnych dla państwa. Informacje te ilustrowane często były rysuneczkami przedstawiającymi owych paskudnych wrogów socjalizmu trzymających w szponiastych rękach worki ze zbożem.

Dostawało się też miejscowym chuliganom, oraz naturalnie jak zawsze kelnerom, sprzedawcom i całkiem drobnym urzędnikom. Jako ich pozytywne przeciwieństwo, pokazywano sylwetki przodowników socjalistycznego trudu z „Odry”, MPGK, opiewano bohaterski wysiłek spółdzielców, rolników z Ognicy, którzy przekroczyli ileś tam procent normy, czy ileś tam zboża więcej państwu odstawili. Miejscowy aktyw polityczny na łamach tych pisemek słowem i rysunkiem dawał wyraz swej świadomości politycznej. Przyciągał np. wzrok dużą czerwoną czcionką napisany slogan, oddający nasze potępienie dla amerykańskich zbrojeń: „W odpowiedzi na atomy budujemy nowe domy”. Zwiększoną aktywność produkcyjną pracującego obywatela PRL wywołać dla odmiany miał hasełko: „ Przekraczając normę produkcyjną zadajesz cios światowemu imperializmowi”. Iści perełką był wierszyk zaangażowanego poety ludowego z Ładzina, z 1952 roku, w którym to wyrażał on swą dezaprobatę dla ówczesnego prezydenta Stanów Zjednoczonych Harrego Trumana, m.in. rymowanymi słowami: „Uśnij że nam uśnij Trumanie zębaty, śnij że imperializm rządzi całym światem. Ale nie na jawie, o nie jegomościu, bo dzisiaj narody dążą do wolności” A potem następowała długa wyliczanka owych wojujących z imperializmem narodów, „ ze Związkiem Radzieckim na czele.” Zdarzył się też reportaż obrazujący walkę młodzieżowej brygady hodowlanej o wykonanie i przekroczenie planu hodowli świnek, w czym przeszkadzał perfidnie utajniony sabotażysta. Oczywiście został on zdemaskowany, a plan mocno przekroczony. Ostatnie dwa numery z 1955 i 1956 r. w treści swej zawierały już zapowiedź nadchodzących zmian. Nie piętnowano już tak zawzięcie wyimaginowanych wrogów klasowych, a niektóre teksty miały nawet rzeczowy ton.

Zajmując się dziejami lokalnej prasy natknąłem się także na egzemplarz „Błyskawicy Wolińskiej” z 1953 r. Była to jednorazowo wydana gazetka, poświęcona w całości sprawom rolnictwa widzianego przez pryzmat partyjnego komitetu. A więc szkodzący świetlanej przyszłości wolińskiej wsi „kułacy”, których nazwiska i wymyślone winy szczegółowo przytaczano, z jednej strony i „wysoko wznoszący sztandar postępu” zwalczający ich członkowie ZMP ( Związku Młodzieży Polskiej ) bohaterscy traktorzyści z Państwowych Gospodarstw Rolnych, oraz przodujący rolnicy ze spółdzielni produkcyjnych, ze strony drugiej. Mowa też była o podrzuconej nam przez amerykańskich agentów pladze stonki ziemniaczanej i bohaterskiej walce z tą plagą, toczonej przez zastępy młodzieży szkolnej, zbierającej do flaszek i słoików, owe paskudne chrząszcze i ich larwy. Ano taka była wówczas rzeczywistość i poetyka prasy...

Brak dostępu do archiwalnych egzemplarzy przedstawionej prasy, zmusił mnie do zilustrowania gawędy reprodukcjami plakatów z tamtych lat. Tak jak ówczesna prasa, miały one przemawiać do emocji i wyobraźni Polaków i mobilizować do różnych działań. Dzisiaj ich formuła artystyczna i swoista „łopatologia” wywołuje już tylko uśmiech.

źródło: www.iswinoujscie.pl