Celem realizacji tego projektu jest przywrócenie parkowi dawnej świetności , z zachowaniem bądź odtworzeniem, historycznych elementów jego wyglądu. Park wpisany jest do rejestru zabytków, jako XVIII wieczna forma ogrodów miejskich

I etap, który wykonywała wyłoniona w przetargu gryfińska firma EROBUD -Budownictwo wodne i kanalizacyjne - E.Maksym, zakończył się w kwietniu 2008 roku. Zakres robót, których koszt wyniósł 4,4 miliona złotych , z czego około miliona złotych pochodziło z funduszy programu INTERREG III A , objął miedzy innymi : usunięcie drzew kolidujących z inwestycją, budowę rowów odwadniających, przepustów i rurociągów na rowach, budowę zbiorników wodnych oraz przepompowni odwadniających, selekcję samosiewów i podszytu krzewów, pielęgnację istniejącego drzewostanu oraz nasadzanie nowych drzew .

II etap również otrzymał dofinansowanie w ramach regionalnego programu operacyjnego w wysokości 3, 95 mln złotych. Obejmie on swym zakresem przede wszystkim roboty budowlane: odtworzenie ciągów pieszych, placów, oświetlenia, budowę placów zabaw i boiska sportowego, fontann, architektury krajobrazu /kwietniki, trawniki, klomby/, miejsc odpoczynku, WC, a także trzyletnie utrzymanie infrastruktury. Ma on zostać zakończony do sezonu letniego 2011.

--------------------------------------------------------------------
Teren dzisiejszego Parku Zdrojowego początkowo był zalaną wodą mielizną, a gdzieniegdzie rosły pojedyncze sosny. Podczas regulacji rzeki Świny powiązanej z budową portu oraz fortów w 1721 r. teren parku uległ zmianom. Stało się to dzięki pracom hydrotechnicznym tworzącym tzn. nowy ląd, poprzez posadzenie traw, krzewów i drzew takich jak sosny, olchy, czeremchy i jarzębiny. Miejsce to figurowało pod nazwą „Plantage”. Pod koniec XVIII w. na tym terenie wytyczono ograniczony alejkami kwadrat z placem w kolistym kształcie położonym na dzisiejszej ul. Beniowskiego przez który przechodzi kilka przekątnych alei. Miejsce to nazwano „Elsen Plantage”. Do 1806 r. teren ten został powiększony na zachód i na północ. W okresie tym nazwano go „Königliche Plantage”. Po tym okresie przerwano prace przez trwająca kampanię napoleońską.
W latach 1818-1823 władze rejencji szczecińskiej wsparte nadprezydentem Pomorza Johannem Augustem von Sack zadecydowały o utworzeniu w Świnoujściu kąpieliska morskiego. Wybudowano molo i otwarto pierwszy sezon. Po przybyciu pierwszych wczasowiczów problemem stało się uprzyjemnienie im pobytu w Świnoujściu. Z tego powodu w latach 1825-26 zbudowano Dom Zdrojowy Gesellschaftshaus w pobliżu nabrzeża portowego. 12 czerwca 1826 r. dzięki staraniom nadprezydenta Sacka do Świnoujścia przyjechał znany królewski ogrodnik Peter Joseph Lenne, który obejrzał teren plantagen, zlecono mu wykonanie projektu parku. Przedstawione w nim były zamierzenia projektowe dostosowane do istniejącego już zagospodarowania przestrzeni i zieleni oraz podkreślenie naturalnych walorów parku. Punktem centralnym miał być dom zdrojowy z podporządkowanymi mu osiami widokowymi oraz alejami. Po I wojnie światowej Dom Zdrojowy rozebrano, a w jego miejscu oraz pobliżu wybudowano domy mieszkalne marynarki wojennej. Poza kilkoma wysokimi i mocnymi drzewami, takimi jak lipy, akacje, klony i platany, nie przetrwały żadne z roślin przysłane w 1827 r. Z biegiem lat granice parku ulegały zmianom, a po 1849 r. teren parku został okrojony na wschodzie, na rzecz budowy fortów. Budowa dzielnicy nadmorskiej usytuowanej na północny zachód od parku, wiąże się z dalszymi etapami kształtowania nowego terenu. Życie towarzyskie oraz wczasowe zostało wtedy przeniesione z nabrzeża portowego nad brzeg morza. Na początku XIX w. została wytyczona tzw. Jezdnia (obecna ul. Bolesława Chrobrego), nazwano ją „Konigs Alle”, poszerzono ją, a wzdłuż posadzono drzewa. Wytyczenie wąskich i krętych alejek oraz miejsc na budowę różnego typu obiektów małej architektury, związane są z radcą budowlanym z Berlina-Machtigiem, który prowadził prace w parku. Według Burkhardt to z Machtigiem wiąże się ostateczna kompozycja parku, trwająca do 1945 roku i nawiązująca do wielu pomysłów założeń parkowych tworzonych 50 lat wcześniej przez P.J.Lenne.
Plan miasta z ok. 1912 r. przedstawia park z siecią alejek, cieków wodnych, stawów, większych grup drzew z terenami otwartymi. Widoczne są też elementy małej architektury, takie jak: altany, kioski i pisuary na obrzeżach parku i przy Schulzen platze oraz rondzie po zachodniej stronie Alei Królewskiej. Tam też został usytuowany pierwszy plac muzyczny. Tę część parku nazwano wtedy „Kurpark”. Przy Alei Królewskiej została wytyczona półkolista polana, a na niej postawiono pomnik Fryderyka III. Wiadomo również, że obok placu muzycznego znajdowała się restauracja, a przy pensjonatach fontanna z wodą źródlaną dla kuracjuszy, tzw. poidło dla ptaków, platforma widokowa oraz romantyczny most, którego położenia nie można ustalić. W tym czasie tworzono ogrody ozdobne przy promenadzie oraz domach wczasowych, również przy nowo zbudowanym Domu Zdrojowym „Kurhaus” znajdującym się nad samym morzem w latach 1885-1910. Teren parku ograniczono do obecnej ul. Mieszka I, po tym jak po I wojnie światowej doszło do rozebrania Domu Zdrojowego oraz zatarcia śladów działalności Lennego. To wszystko zakończyło najbarwniejszy okres w dziejach świnoujskiego kurortu – „Fin de siecle”.
Od lat dwudziestych XX w. pracami w parku kierował inspektor ogrodniczy ze Świnoujścia – Kupitz. W okresie międzywojennym na zachód od ul. Bolesława Chrobrego, aż po ul. Matejki zlokalizowano nową część parku – West Kurpark. Znajdowały się tam restauracje oraz korty tenisowe. Przy promenadzie, nowym Domu Zdrojowym i muszli koncertowej założono ozdobne ogrody z kolorowymi rabatami. Na terenie parku zakładano również rabaty kwietne i szereg nowych obiektów: placów, pomników. Plan z 1930 r. przedstawia pole szachowe, plac zabaw dla dzieci i dwa Babilony przy Placu Strzeleckim oraz dwa zrobione z głazów pomniki. Jeden z nich poświęcony był poległym w I wojnie światowej żołnierzom, drugi to kamienny obelisk „Jungsturmu”.
W 1945 r. spalił się Dom Zdrojowy, zdewastowano otaczający go ogród oraz tereny parku. Ogólnie prawie cała zabudowa Świnoujścia została zniszczona. W latach pięćdziesiątych, przy odbudowie dzielnicy nadmorskiej zainteresowano się Parkiem Zdrojowym. Według projektu inżyniera R. Małysika ze Świnoujścia w latach 1958-1959 zostały wykonane prace porządkowe oraz nowe nasadzenie, głownie we wschodniej części parku.


Park znajduje się we wschodniej części miasta. Ograniczony jest ul. Jachtową (wschód), Mieszka I (południe), Władysława Sikorskiego i Bolesława Krzywoustego (zachód), Henryka Sienkiewicza i terenami zalesionymi (północ). Jego powierzchnia wynosi 58 ha. Obszar parku zajmują głównie równiny wzniesione nieco nad poziom morza. Teren charakteryzuje się zwałami ziemnymi, której biegną w kierunku wschód-zachód, nie znajdują się one na całej powierzchni. Miejscami jest zatarty, ale czytelny układ rowów melioracyjnych. Duży obszar parku w części wschodniej jest zabagniony. Drzewostan w układzie zwartych grup z podszytem krzewów i samosiewów lub grup bez podszytu i pojedynczych drzew. Wzdłuż dróg drzewa rosną w układzie alejowym. Tereny zabagnione porośnięte jednorodnym lasem olchowym lub trzciną.
W 2000 roku została przeprowadzona inwentaryzacja parku, w jej wyniku stwierdzono występowanie 58 gatunków i odmian drzew, 23 gatunków i odmian krzewów i 4 gatunków pnączy. Ponad 100 drzew posiada wymiary pomnikowe.
Niektóre gatunki drzew występujących w parku:
- Abies homolepis – jodła nikko
- Acer platanoides – klon zwyczajny
- Aesculus hippocastanum – kasztanowiec biały
- Aesculus carnea - kasztanowiec czerwony
- Fagus sylvatica – buk zwyczajny
- Populus alba – topola biała
- Tilia x euchlora – lipa krymska
- Platanus x acerifolia - platan klonolistny
- Pterocarya fraxinifolia - skrzydłorzech kaukaski
- Mahonia aquifolium - mahonia pospolita
- Pinus strobus - sosna wejmutka
- Quercus macrocarpa - dąb wielkoowocowy
Kilka gatunków krzewów stwierdzonych na terenie parku:
- Rhamnus frangula – kruszyna pospolita
- Ribes alpinum – porzeczka alpejska
- Sambucus nigra – bez czarny
- Spiraea japonica – tawuła japońska
- Symphoricarpos albus – śnieguliczka biała
- Viburnum opulus – kalina koralowa
Gatunki pnączy znajdujących się w parku:
- Clematis sp. – powojnik
- Hedera helix – bluszcz pospolity
- Humulus lupulus – chmiel zwyczajny
- Lonicera periclymenum – wiciokrzew pomorski