Oto wspomnienia.
-Jeszcze nigdy nie miałem tak zaśmieconej galerii... - powiedział tytułem oceny dyrektor galerii OFFicyna. Nasze oczy nie potrafiły ogarnąć tego co działo się na podłodze galerii po naszych występach. Jakieś jajka, pełno wody pomieszanej z solą, popiół, kartki i... mięso. Spojrzałyśmy na siebie trochę zakłopotane, wzrok zatrzymałyśmy na pani Joasi Manista i pani Antonim Karwowskim. -To w pozytywnym znaczeniu! - nagle roześmiał się dyrektor -O to chodziło. - uśmiechnął się ciepło.

Tak - udało się! W końcu o naśmiecenie też nam chodziło, prawda? Ale zacznijmy od początku...
Warsztaty i performance - jedynie te dwa słowa klucze miałyśmy w głowie przychodząc na pierwsze spotkanie warsztatowe. Na dodatek to drugie nie do końca było nam znane.

Chyba żadna z nas nie była do końca przekonana czy to, jest to kiedy pan Antonii założył na mikrofony na palce i kazał badać ścianę. -Badać ścianę?! A co, ona jest chora? - któraś z nas rzuciła pod nosem. Na dodatek każdy nas pomysł własnego performance palony był przez pana Antoniego na panewce, ponieważ był cyt. "za bardzo teatralny". Poza tym, zajęcia wydawały nam się trochę bezczynne. Niby dwie godziny - masa czasu - a tak naprawdę niewiele robimy.

Prawdziwa zabawa zaczęła się dopiero wtedy, kiedy zrozumiałyśmy, że nie powinnyśmy rozmieć absurdów, które przedstawiamy (czy to samo w sobie, nie brzmi trochę absurdalnie?). Koszula na wieszaku ciągnięta na sznurze, kolorowe piłeczki rozrzucane na ziemi, jajka na poduszkach idealnie poukładane na ławkach i murkach, chuchanie do wyrwanych z książek kartek i rozdawanie "tchnień" zdezorientowanych gapiom, porozumiewanie się za pomocą bambusowego kijka, spacer z poduszkami... tak wyglądał nasz pierwszy happening na promenadzie. Zadowolenie pana Antoniego wynagrodziło nam deszcz, zimno i nic nie rozumiejących gapiów, którzy co chwilę o coś pytali.

Dużo melowaliśmy między sobą i z panem Antonim, który pokazywał nam różne pomysły i różne happeningi, z których mogłyśmy czerpać inspirację. Jednym przychodziło to z łatwością jak rozbijanie jajka( czyli mnie), innym ciężej jak przeczołganie się przez galerię z przywiązanym do nóg dziesięciokilogramowym kamieniem (czyli Marcie).

Dni leciały, pomysły przychodziły i odchodziły, terminy goniły, pan Antonii opowiadał o OFFicynie, o naszym występie. Chyba, żadna z nas do końca nie zdawała sobie sprawy z czym mamy do czynienia i o co dokładnie chodzi w tej imprezie. Dzięki wskazówkom pana Antoniego udoskonalałyśmy swoje projekty chociażby o najmniejsze detale, nawet w dzień samego występu.
W końcu jest! 25 listopada. Prom, bus, Galaxy, McDonald... ale i tak każda z nas myślała jak to wszystko będzie wyglądać tam - w Szczecinie, na Niebuszewie, w OFFicynie. Prawdziwa trema przyszła kiedy zaczęli przychodzić ludzie. Kiedy zobaczyłyśmy jak żywo reagują na inne happeningi, które odbywały się przed nami. Każda z nas oddłaby wtedy wiele za idealne skupienie i stuprocentową pewność powodzenia. W końcu... nasza kolej:
Marta ciągnąc za sobą ogromny kamień przeczołgała się po galerii dwa razy. Sarze niestety nie udało się ukryć przed małym ciekawskim dzieckiem skąd wyciąga nitki. Z kieszeni! Zawiasowi jakaś kobieta wytknęła marnotrawienie książek i papieru oraz zagrożenie świńską grypą ze strony mięsa, które później wkładała w puste okładki książki. Patrycji i Oli ludzie chętnie pozowali do zdjęć robionych komórkami. Sylwii klaskano kiedy wyprała swój płaszcz w wodzie z solą i ubrała go z powrotem. Do odbitych na podłodzie rąk Karoliny dzieciaki przykładały swoje dłonie. Kiedy wchodziłam na drewnianą deskę, która oparta była na jajku, przyjmowano zakłady kiedy jajko pęknie.

Na koniec pan Antonii był naprawdę wzruszony kiedy dostał od nas w prezencie kamień z podpisanymi naszymi zdjęciami. Nie wiem co zrobi z tak dużym i przede wszystkim ciężkim prezentem (kamień ważył 17 kg). Na pewno nie postawi go na szafce nocnej, albo na telewizorze, ale gdziekolwiek by go nie postawił zawsze będzie o nas pamiętał.

Podsumowując nasze happeningi: nie wszystko wyszło idealnie. Zabrakło popiołu, nitka się zaplątała... Ale przecież to jest performance!
Nikt tego nie musi rozumieć.

Martyna Nowak - Lachowska