Wpis został usunięty ze względu na złamanie prawa lub regulaminu serwisu przez użytkownika/Admin

Włodzimierz Lenin zmarł w Gorkach pod Moskwą 21 stycznia 1924 roku. Już w kilka dni później Biuro Polityczne RKP(b), pomimo sprzeciwu rodziny i wbrew woli samego Lenina (pragnącego by jego szczątki poddano kremacji i złożono w Piotrogrodzie), podjęło decyzję o pochowaniu ciała w specjalnym mauzoleum na Placu Czerwonym. Jednocześnie zlecono prof. Aleksiejowi Iwanowiczowi Abrikosowowi wstępne zabalsamowanie wodza rewolucji. Pierwsze prowizoryczne mauzoleum wzniesiono jeszcze w styczniu 1924 roku wg projektu Aleksieja Wiktorowicza Szczusiewa. Niewielka, sosnowa budowla i dwie stróżówki warty honorowej ukończone zostały jeszcze przed pogrzebem Lenina, który odbył się 27 stycznia. Po zakończeniu uroczystości biochemik, prof. Iwan Iljicz Zbarski oraz anatom, prof. Władimir Iwanowicz Worobiow podjęli prace nad permanentną mumifikacją ciała przywódcy. Jeszcze w tym samym roku na miejscu poprzedniego powstało drugie, większe mauzoleum, wzniesione z drewna dębowego o zbliżonym, choć znacznie bardziej rozbudowanym projekcie architektonicznym. Szczusiewa zainspirowały plany piramidy schodkowej faraona Dżosera w Sakkarze z 2650 r. p. Ch. oraz grobowiec króla perskiego Cyrusa Wielkiego w Pasargade z VI wieku p. Ch. Ciało Lenina spoczęło wówczas w sarkofagu wykonanym wg projektu Konstantina Stiepanowicza Mielnikowa.

Stalin otruł Lenina bo był nie wygodny w jego planach STALIN HITLER DWA BRATANKI DO MORDOWANIA LUDZI I///////

Jak by nie patrzeć to ludzie umierają, zdychają zwierzęta. Nkt tego nie zmieni, no chyba, że. ..

Lenin umarł? To chyba za lekkie określenie. Lenin zdechł.

Od XI 1922, na skutek pogarszającego się stanu zdrowia (raniony podczas zamachu 30 VIII 1918), celowo izolowany przez Biuro Polit. w Gorkach, starał się wywierać osobisty wpływ na decyzje polit., inicjując m.in. powstanie ZSRR. W dyktowanych pod koniec życia notatkach, zw. potocznie testamentem politycznym L., formułował dyrektywy polit., ale również poddał krytyce J. Stalina (z którym wówczas pozostawał w ostrym ambicjonalnym konflikcie) i in. członków kierownictwa partyjnego, sugerując utworzenie po swej śmierci kolektywnego kierownictwa. Został pochowany, wbrew woli Krupskiej, na Placu Czerwonym w Moskwie w specjalnie zbudowanym Mauzoleum. Oficjalny kult L. przetrwał do upadku ZSRR; w Rosji kontynuują go zwolennicy partii komunistycznej. Główne prace: Rozwój kapitalizmu w Rosji (1899, wyd. pol. 1953), Co robić (1902, wyd. pol. 1933), Materializm a empiriokrytycyzm (1909, wyd. pol. 1949), Imperializm jako najwyższe stadium kapitalizmu (1917, wyd. pol. 1919), Państwo a rewolucja (1918, wyd. pol. 1919), Nieizwiestnyje dokumienty 1891-1922 (1999)

Krupskologia stosowana. Oficjalnie pisano o niej w rodzaju męskim: 'Wybitny działacz partii i państwa radzieckiego, wierny przyjaciel i współbojownik Lenina'. Niby z szacunkiem, lecz podszytym drwiną; niby była żoną, lecz nie kobietą. Nieoficjalnie stała się bohaterką niezliczonych dowcipów nie tylko w ZSRR. 'Gdy ci się rano nie chce z łóżka podnieść dupska, to pomyśl sobie, jak walczyła Nadia Krupska'

"Spać z Leninem jeszcze nie znaczy rozumieć leninizm" - to jeden z zabójczych bon motów Stalina o Nadieżdzie Krupskiej" 'Jeśli będziecie rozłamywać partię - wyznaczymy Leninowi inną wdowę' - tak zażartował Stalin w roku 1926 na wieść o konszachtach Krupskiej z Trockim. Wiedząc, jakim jest łasuchem, w przeddzień 70. urodzin posłał jej z Kremla tort. Był 25 lutego 1939 roku. Wieczorem jubilatkę ze straszliwymi bólami żołądka odwieziono do szpitala, po dwóch dobach zmarła.

Wzbaczyła romans i zdradę. Była przy nim gdz juz nikogo nie poznawał i lezał bezwladnie czekając na smierc. A jej koniec stoi pod duzym znakiem zapytania. Za tzm znakiem zapytania stoi nie kto inny jak sam Stalin. Był on wrogo nastawiony do byłej first lady, byc moze w związku z listem, który podał przez jej ręce Lenin z przykazem by go przeczytała w partii po jego smierci (by zdjąc Stalina ze stanowiska sekretarza generalnego). Tak więc Stalin wiedząc, jakim jest łasuchem, w przeddzień 70. urodzin posłał jej z Kremla tort. Był 25 lutego 1939 roku. Wieczorem jubilatkę ze straszliwymi bólami żołądka odwieziono do szpitala, po dwóch dobach zmarła. Prochy chowano z honorami w murze kremlowskim, na czele konduktu żałobnego szedł nie kto inny jak Józef Stalin.

Nadieżda Krupska pięknością nie była, ktoś nawet powiedział (wydaje się mi, że Stalin) że" wystarczy spojrzeć na N.Krupską by zrozumieć jak dalece Lenin nie interesował się kobietami". Oj! Mocne słowa! Tym bardziej, że co prawda miss ZSRR to by nie mogła zostać, ale była po prostu przeciętną kobietą - i wcale nie brzydką! Tak jak Lenin był zapaloną marksistką interesowała się polityką i literaturą, spotykali się często, zazwyczaj w gronie znajomych np. z koleżanką Nadieżdy - Apolinarią, która to wpadła na początku Leninowi w oko, lecz został odrzucony. Nadieżda stała się jego sekretarką i pomocnicą. I była nią do konca jego dni. Lenin odpłacał jej przywiązaniem i swojego rodzaju miłoscią. Dbał o nią gdy zachorowała na chorobę Basedowa, choc czasem i on z dowcipem nazywał ją oberwanką (gust co do ubioru Nadiezdy pozostawiał wiele do zyczenia). Ona sama wpatrzona była w Lenina jak w tęczę. Przez te wszystkie lata tkwiła przy nim jak cień.

Z tym otruciem to może byc prawda. Bierut tez pojechał dumnie a wrócił w trumnie.

bracia z ZSRR mówili, że on rudy był, jewriej i coś jeszcze. w latach 80-tych pisali, że wódz rewolucji załapał syfa od Krupskiej. A Krupska od kogo??

I jeszcze:"Zmarła 27 lutego, tuż przed kolejnym, XVIII Zjazdem partii. Jako przyczynę śmierci podano ślepą kiszkę i zapalenie otrzewnej. - Sądzi pan, że Stalin ją otruł? - pytam na pożegnanie kustosza Sawinowa. - E, tam! Była łakoma i od lat ciężko chora: basedow, serce, cukrzyca. Może po prostu przejadła się na urodzinach?"

Śmierć Krupskiej. ... Jeśli będziecie rozłamywać partię - wyznaczymy Leninowi inną wdowę' - tak zażartował Stalin w roku 1926 na wieść o konszachtach Krupskiej z Trockim. Wiedząc, jakim jest łasuchem, w przeddzień 70. urodzin posłał jej z Kremla tort. Był 25 lutego 1939 roku. Wieczorem jubilatkę ze straszliwymi bólami żołądka odwieziono do szpitala, po dwóch dobach zmarła. Prochy chowano z honorami w murze kremlowskim, na czele konduktu żałobnego szedł zbolały Josif Stalin.

Nadieżda Konstantinowna Krupska (ur. 26 lutego 1869 w Sankt Petersburgu – zm. 27 lutego 1939 w Moskwie) – żona Włodzimierza Lenina, rosyjska działaczka komunistyczna, pedagog. Aresztowana w 1896, od 1898 członek Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji, w tym samym roku skazana na 3 lata zesłania – sama wybrała Szuszenskoje, gdzie wówczas przebywał Lenin. Od 1901 już jako żona towarzyszyła mu w wyjazdach zagranicznych, podczas których wspierała go jako sekretarka i rzeczniczka. Po Rewolucji działała w radzieckiej oświacie. Od 1917 członkini Ludowego Komisariatu Oświaty, w latach 1920–1929 przewodnicząca Głównego Komitetu Polityczno-Oświatowego. Zwolenniczka wychowania przez pracę. W ostatnim okresie życia męża przekazywała jego antystalinowskie teksty Trockiemu, potem współpracowała z antystalinowską opozycją. Protestowała przeciwko mumifikacji zwłok Lenina i umieszczeniu ich w Mauzoleum Lenina. Zmarła 27 lutego 1939 w Moskwie, według niektórych źródeł otruta z polecenia Stalina.

A na co zmarła Nadieżda Krupska, ktoś wie ??

i cala zaraza /jak zwykle/ przyszla z zachodu...

Sabotaż, kapitalistyczno-burzuaryjnej reakcjiiii!!

Gdy 2 marca 1917 car Mikołaj II abdykował przekazując władzę w kraju Rządowi Tymczasowemu, bolszewicy, którzy przebywali na wygnaniu, robili wszystko, by móc powrócić do kraju i współtworzyć przyszłość kraju. Niemieckie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, mające nadzieję, że ich obecność w Rosji może przyczynić się do osłabienia państwa carów i przeniesienia wojny na front wschodni, przygotował dla Armand, Włodzimierza Lenina i 26 innych rewolucjonistów specjalnie zaplombowany pociąg celem wysłania go do Piotrogrodu. Po rewolucji październikowej Armand pełniła funkcję członka komitetu wykonawczego moskiewskiej Rady Delegatów Robotniczych. Była zagorzałym krytykiem decyzji rządu radzieckiego o podpisaniu traktatu pokojowego w Brześciu Litewskim. Po powrocie do Piotrogrodu, została dyrektorem Żenotdziełu, organizacji powołanej do pilnowania równości płci w Partii Komunistycznej i w radzieckich związkach zawodowych. Przewodniczyła także Pierwszej Międzynarodowej Konferencji Kobiet Komunistycznych w 1920. Wkrótce potem zaraziła się cholerą i umarła w wieku 46 lat.

Inessa Elisabeth Armand urodziła się jako córka Théodore'a Stéphane, śpiewaka operowego, i Nathalie Wild, teatralnej aktorki komediowej. Ojciec jej umarł, gdy miała 5 lat, i została wzięta na wychowanie przez ciotkę mieszkającą w Moskwie. W wieku lat 19 poślubiła Aleksandra Armand, syna bogatego rosyjskiego przedsiębiorcy z branży tekstylnej. Otworzyli razem szkołę dla chłopskich dzieci. Przyłączyła się także do grupy charytatywnej pomagającej pozbawionym środków do życia kobietom z Moskwy. W 1903 wstąpiła w szeregi nielegalnej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji. Armand rozpowszechniała nielegalne materiały propagandowe i po aresztowaniu w czerwcu 1907, została skazana na dwuletnie zesłanie na Syberię. Po powrocie z zesłania Armand opuściła Rosję i osiadła w Paryżu, gdzie poznała Lenina i innych bolszewików przebywających na emigracji.

Napisz coś o królu Stanisławie i Józefie wybawcy od komunizmu tym z Sulejówka

Inessa Elisabeth Armand (ur. jako Inès Stéphane 8 maja 1874, Paryż, Francja, zm. 24 września 1920, Nalczyk, Rosja) – rosyjska komunistka pochodzenia francuskiego. Pomawiana o to, że miała romans z Włodzimierzem Leninem i urodziła mu syna.

Stalin był gorszy. Tylko dlaczego tak długo żył?

W maju 1922 nastąpił pierwszy z serii wylewów, w wyniku których został stopniowo sparaliżowany, utracił mowę i prawdopodobnie funkcje poznawcze. Mimo wysiłków wielu lekarzy, w tym czołówki zagranicznych medyków, nie udało się powstrzymać eskalacji choroby. Można z dużą pewnością stwierdzić, że jego choroba miała podłoże genetyczne (jego ojciec również zmarł w wyniku wylewu, w wieku 55 lat). Istnieje kilka niezbyt wiarygodnych źródeł, w tym pamiętniki przeciwników politycznych Lenina, jakoby wódz rewolucji październikowej miał umrzeć na skutek przebytej kiły, która przeniosła się na ośrodek mózgowy. Nie istnieje natomiast żadna dokumentacja medyczna, która pozwalałaby to potwierdzić. Charakter Lenina i jego stosunek do spraw intymnych również każe powątpiewać w taką wersję wydarzeń, jako że chyba jedyną osobą, z którą Lenin utrzymywał osobiste stosunki intymne (wyjąwszy żonę Nadieżdę Krupską) była Inessa Armand.

nie dosc ze scyzorykiem ochrzczony to jeszcze komu. takich jak on powinno sie wysylac na wycieczke do krematorium