Miejscowi piekarze zadbali o dostawę pieczywa, do jakiego przywykli byli wielkomiejscy przybysze, pokazały się też warzywa, których spożywanie nie było w zwyczaju miejscowych. Przypomnieć można iż w tej ubogiej niegdyś krainie podstawą wyżywienia były ziemniaki i śledzie.

Letnim przybyszom z miast zawdzięcza się zatem postęp cywilizacyjny jaki stał się udziałem tego rejonu. Użytkowanie innych naczyń niż metalowa, lub drewniana miska, sztućców obrusów itp. pozostawało w ścisłym związku z przyjazdami i pobytem letników z wielkich miast. Tak było w wypadku kwater prywatnych, które początkowo były najważniejszą dla letników bazą noclegową. Dzięki gościom tubylcy zaczęli inaczej mieszkać, żyć i odżywiać się. Około połowy XIX stulecia powstają tu pierwsze hotele a potem domy ,które określić można mianem pensjonatów. Najbardziej znanymi hotelami w Świnoujściu były „Trzy Korony” i „Hotel Pruski”. Ten pierwszy, oddany do użytku w 1843 r. jeszcze się zachował i przed kilku laty był znany jako „Dom Rybaka”.

Brak większej liczby hoteli i pensjonatów, oferujących zakwaterowanie w pobliżu morskiego brzegu, stał się w II połowie XIX wieku istotnym hamulcem rozwoju kąpieliska. W odróżnieniu do Kołobrzegu a nawet pobliskiego Heringsdorfu czy Międzyzdrojów, liczba zainteresowanych spędzeniem lata nad morzem w Świnoujściu malała. Otrzymanie tu miejsca w szczycie sezonu, graniczyło wówczas z cudem. Sytuację tę ilustrowała żartobliwa widokówka.

Warunkiem wyjścia z regresu było więc zbudowanie na nadmorskich pustkowiach odpowiedniej ilości hoteli i pensjonatów, o wymaganych już wówczas standardach. Tak się też stało, w czasach wielkiego boomu budowlanego od 1885 – 1910 r., kiedy to zbudowana została niemal cała nadmorska dzielnica kuracyjna.
Powstałe tam hotele i pensjonaty stały się podstawową bazą noclegową dla tysięcy gości urlopowych i turystów. Mimo, że budowle te miały z zewnątrz imponujący wygląd, w przeważającej ich części nie było łazienek, a bieżąca woda pojawiła się dopiero w pierwszych latach XX stulecia. W pokojach przeznaczonych dla gości, znajdowała się zwykle misa - umywalka, dzban z wodą i wiadro do zlewania zużytej wody. Wyposażenie, stanowiła też mydelniczka, szklanka na wodę do mycia zębów. W lepszych hotelach i pensjonatach, urządzenia te były wbudowane w elegancką komódkę z marmurowym blatem, a umywalka i dzban były z dobrego fajansu. W skromniejszych, były to naczynia z emaliowanej blachy, ustawione na metalowym stojaku. Takie sprzęty możemy oglądać już tylko w zbiorach izb regionalnych, muzeów lub sklepach z tzw. antykami. Zmieniło się to dopiero krótko przed I wojną światową, gdy miasto otrzymało własny wodociąg i wodę bieżącą doprowadzano w pierwszym rzędzie do hoteli i pensjonatów. Oczywiście nie oznaczało to, że wszędzie powstały łazienki. Na to trzeba było jeszcze wiele lat czekać. Przed II wojną były one już prawie wszędzie, ale zwykle wspólne na korytarzu hotelu czy pensjonatu. W wielu budynkach mieszkalnych, nawet tych wzniesionych w latach 20-ych urządzenia sanitarne znajdowały się poza mieszkaniem na półpiętrze ( n.p. budynki na ul. Chopina ).
Podobnie było z oświetleniem. Pierwsze żarówki w Świnoujściu zabłysły w 1885 r., a w hotelach i nadmorskich pensjonatach, jak wynika to z prospektów reklamowych, jeszcze w pierwszych latach XX wieku, nie wszędzie znajdowało się oświetlenie elektryczne.

Stare prospekty pokazują też, że wyposażenie pokoi, nawet w dobrych hotelach czy pensjonatach, było stosunkowo skromne. Składały się nań 2 lub 3- drzwiowa szafa na ubrania i bieliznę, często z lustrem, łóżka, krzesła i prosty stół, czasami dodatkowo fotele. Na werandzie, jeśli takowa była, znajdowały się ratanowe meble, zwykle stół i wyplatane foteliki. Na ścianach umieszczane były najczęściej oleodruki lub podbarwiane zdjęcia z wyobrażeniem panoramy miasta. Ściany malowano farbami klejowymi ozdobnymi wałkowym szlaczkiem lub wyklejano wzorzystą kolorową tapetą. Na drewnianej podłodze leżał zwykle samodziałowy dywanik czy chodniczek.
W XIX wieku było powszechnym, że goście urlopowi przywozili ze sobą pościel wraz z poduszką, kołdrą czy pierzyną. Kwaterodawca stawiał do dyspozycji łóżko i materac wypełniony najczęściej trawą morską. Gdzieś dopiero w początkach XX wieku ten zwyczaj się zmienił i zapewnienie tego wyposażenia należało już do obowiązków hotelarza. W kilkanaście lat później, po I wojnie światowej, prawie powszechne były już sprężynowe łóżka i materace. W prospektach reklamowych wielu domów było to szczególnie artykułowane.
Motoryzacja i związane z tym pojawienie się gości przybywających automobilami, skutkowało koniecznością zapewnienia garaży, lub ogrodzonych miejsc na podwórcu, oraz zapewnienie kwaterunku dla kierującego autem szofera. Spełnienie tych warunków, znacznie podnosiło standard pensjonatu. Podobnie, jak zapewnienie odpowiedniej kwatery dla towarzyszącej służby. Zwykle owe „służbówki” znajdowały się na poddaszach czy oficynach pensjonatów i hoteli.
Łazienka i toaleta, ogrzewanie a często klimatyzacja, radio, TV w każdym pokoju, dostęp do internetu, stają się obecnie w hotelach i pensjonatach standardem. Ale jeszcze przed 40 – 30 laty, także w Świnoujściu, łazienki i toalety nawet w hotelach czy ośrodkach wypoczynkowych były wspólne, dostępne na korytarzach. W Międzyzdrojach, Niechorzu czy Rewalu w tamtych latach spotkać można było ośrodki, w których nie było w budynkach wody, zaś toaleta znajdowała się na podwórzu. Ale to już jest przeszłość.

Krótko jeszcze o tym, gdzie i jak pomieszkiwali nasi drodzy, spragnieni słońca, plaży i świeżej rybki goście, w ostatnich kilku dziesiątkach lat. Duża ich liczba znajdowała zakwaterowanie w zakładowych ośrodkach, jakimi stały się niemal wszystkie hotele i pensjonaty w dzielnicy nadmorskiej po przejęciu ich od Rosjan, w latach 1959 - 60. Jeszcze więcej znajdowało lokum w kwaterach prywatnych, które oferowali niemal wszyscy mający jakieś możliwości mieszkańcy. Jeśli następowało to za pośrednictwem któregoś z oficjalnych biur podróży, oferowane kwatery musiały zapewniać określone standardy wyposażenia i możliwości korzystania z urządzeń sanitarnych. Rzadkością był dostęp do telewizora czy telefonu. W wynajmowanych „blokowych” mieszkaniach, goście korzystali z jednego czy większej ilości pokoi, co nieraz łączyło się z wyprowadzeniem się ich właścicieli do domku na działce, na stryszek, a bywało, że do rodziny. W większości jednak przypadków, przyjezdni zadowalali się nawet bardzo skromnymi warunkami zakwaterowania.
Dość popularne w tamtych latach, były też w wielu instytucjach pokoje gościnne. Mawiało się wówczas, że „pokój gościnny w Świnoujściu, to tyle co wujek w Komitecie Centralnym”. Posiadanie takiego, pomagało uzyskać niezbędne wówczas przydziały czy środki inwestycyjne nawet w centralnych, warszawskich instytucjach.

źródło: www.iswinoujscie.pl